Spotykany jest w obniżeniach terenowych, często w sąsiedztwie boru mieszanego świeżego lub boru wilgotnego, tam gdzie zaznacza się wpływ wody gruntowej na siedlisko. Wpływ ten może być umiarkowany - poziom wody kształtuje się na głębokości 0,6-1,2 m lub woda stagnuje około 8 miesięcy w roku, albo dość silny - poziom wody gruntowej jest na głębokości 0,3-0,6 m lub stagnuje około 10 miesięcy w roku.
Wpływ wody na siedlisko widoczny jest w poszczególnych elementach typologicznych. Próchnica na siedliskach BMw ma charakter butwiny murszowatej lub torfiastej, a także moderu butinowego lub murszowatego.
Bór mieszany wilgotny zajmuje siedliska ubogie, wilgotne. Występuje na glebach bielicowych właściwych oglejonych, glebach bielicowych torfiastych, glebach murszowych, glebach gruntowo-glejowych właściwych, glebach torfowo-glejowych i torfiasto-glejowych, glebach murszowo-glejowych, glebach murszowatych. Gleby te wytworzone są z piasków rzecznych tarasów akumulacyjnych, aluwialnych piasków rzecznych, piasków i żwirów akumulacji wodnolodowcowej lub lodowcowej, piasków akumulacji lodowcowej na glinach zwałowych. Są to piaski luźne i słabo gliniaste, niekiedy naglinione.
W runie dominuje czernica, orlica (o ile występuje jest bardzo wyrośnięta, czasem do 1,5 m), kępy trzęślicy i mchów. Pojedynczo można spotkać borówkę bagienną i bagno, a w najbardziej wilgotnych miejscach także torfowce.
Gatunki runa typowe różnicujące BMw od Bw:
Gatunki runa typowe różnicujące BMw i BMśw (wspólnie od Bśw):
Gatunki częste:
Drzewostan:
Gatunki główne: sosna l-ll bonitacji, świerk l-ll bonitacji (kraina II).
Gatunki domieszkowe: dąb, świerk, brzoza, osika, jodła (kraina VI).
Gatunki podszytowe: kruszyna, wierzby krzewiaste, leszczyna, jarząb.
Główne gatunki drzew: sosna i świerk w borze mieszanym wilgotnym wyrastają na dorodniejsze okazy niż w borze bagiennym. W domieszce pojawiają się poza brzozą gatunki liściaste, których nie ma w borze wilgotnym: dąb, topola osika oraz w granicach zasięgu - jodła pospolita. Borówka bagienna i bagno, królujące w runie boru wilgotnego, „schodzą” tutaj do rangi gatunków częstych i rosną raczej pojedynczo, ustępując pola łanom „jagodników” i orlicy, która może tu osiągnąć wysokość do 2 m, tworząc prawdziwe „piętro” nad niższymi gatunkami.