Euonymus verrucosus SCOP. — trzmielina brodawkowata
Krzew wysokości do 2 m, czasem drzewko do 5—6 m wysokości.
Gałązki bez listewek korkowych, gęsto pokryte ciemnymi brodawkami. Liście długości 3—6 cm, jajowatolancetowate lub podługowatoeliptyczne, zaostrzone, karbowano-piłkowane, z górnej strony ciemnozielone, z dolnej jasnozielone; nagie lub od spodu na nerwach lekko, krótko owłosione.
Kwiaty 4-krotne, brudnozielone z czerwonawymi kropkami, średnicy około 6 mm, zebrane zwykle w 2- lub 3-kwiatowe wierzchotki wyrastające w pachwinach dolnych liści na pędach bocznych.
Torebki mięsiste, żółtawoczerwone, czterokomorowe; nasiona jajowate, czarne, błyszczące, niezupełnie okryte pomarańczowoczerwoną osnówką. Kwitnie w maju i czerwcu. Owoce dojrzewają w sierpniu — wrześniu. Nasiona kiełkują powoli i przelegują w ziemi 1—2 lata. Zaczyna owocować w 8—10 roku życia.
Występuje w południowej Europie, na Kaukazie, w Azji Mniejszej i Persji.
Trzmielina brodawkowata występuje w Polsce na całym prawie niżu (brak jej w zachodniej części kraju, w części Poznańskiego, Śląska i Pomorza), rzadsza natomiast jest w niższych położeniach górskich. Przez ziemie polskie przebiega północno-zachodnia granica zasięgu. Ten gatunek ma mniejsze wymagania glebowe niż trzmielina pospolita, spotykany jest również na glebach piaszczystych. Rośnie w lasach i borach mieszanych, ocienienie znosi dość dobrze. Roślina trująca (nasiona).