Pąki

Pąki stanowią jedną z cech rozpoznawczych roślin drzewiastych w stanie bezlistnym. Są one przystosowanymi do przetrwania okresu spoczynku zawiązkami przyszłych pędów, zawierającymi merystem wierzchołkowy, liczne zawiązki liści oraz pąków bocznych. Powstają one z reguły w pachwinach ogonków liściowych w okresie wiosennym i letnim, a w końcu lata są już zwykle całkowicie wykształcone. Porę zimową przetrzymują pąki w stanie spoczynku, tj. w stanie ograniczonej aktywności życiowej.

Istnieje wielka różnorodność pąków, występujących u naszych drzew i krzewów. Podział ich na poszczególne kategorie może być dokonany na podstawie różnorodnych kryteriów, a więc według położenia na pędzie, budowy, kształtu i liczby łusek okrywających, stopnia rozwoju itp.

Pąki szczytowe występują na wierzchołkach pędów i są zwykle większe od pąków bocznych, zwanych także pąkami kątowymi, osadzonych wzdłuż pędów w pachwinach liści.

Pąki przylegające do pędów znajdujemy u wielu gatunków wierzb, natomiast pąki odstające prawie pod kątem prostym — u gatunków suchodrzewów (np. Lonicera xylosteum).

Większość drzew i krzewów ma pąki siedzące — osadzone bezpośrednio na pędach. Pąki na mniej lub więcej wydłużonych trzonkach mają m.in. olsze (np. Alnus glutinosa), kaliny (np. Viburnum lantana), derenie (np. Cornus alba), skrzydłorzechy (np. Pterocarya fraxinifolia).

Wyróżniamy również:

p/paki.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:40 (edycja zewnętrzna)