Wynika on z różnych przyczyn i prowadzi do różnorodnych zakłóceń gospodarki wodnej rośliny. Nasilenie tych zakłóceń zależy od odporności roślin na brak wody, przy czym według Levitta (1951) i Lijina (1957) wymieniona odporność jest związana z kwasowością i koncentracją soli w komórkach. Najczęstszą przyczyną niedostatku wody dla roślin jest spadek jej zawartości w glebie (np. wskutek odwodnienia), dłużej trwający brak opadów itp., zwłaszcza gdy tym zjawiskom towarzyszy wysoka temperatura powietrza i większe ruchy powietrza. W tych warunkach nastaje susza nasilająca proces transpiracji roślin przy wzrastających trudnościach zaopatrywania ich w wodę. Przy nagłym i znacznym zwiększeniu transpiracji dochodzi do przedwczesnego opadania igieł z młodych drzew iglastych, związanego z utratą turgoru przez soczyste tkanki znajdujące się u podstawy tych narządów (Patton i Riker 1954), a w przypadku drzew liściastych (częściowo także iglastych) do więdnięcia ich części soczystych.

Innym zjawiskiem chorobowym wynikającym z niedostatku wody jest zamieranie igieł, a nawet całych drzew szpilkowych w zimie. Zjawisko to nazywane zimowym usychaniem drzew (niekiedy także liściastych) występuje w połowie zimy bądź wczesną wiosną i polega na tym, że po okresie zimowej pogody następuje pod wpływem nagłego wzrostu temperatury (a także nieraz działania wysuszającego wiatru) znaczne wyparowanie wody z igieł, podczas gdy znajdujący się w zamarzniętej jeszcze glebie system korzeniowy nie może jej pobierać z otoczenia, a zamarznięty pień przekazywać do korony. Niedostatek wody jest czynnikiem poważnie zwiększającym predyspozycję roślin na choroby pasożytnicze.

Źródło: Karol Mańka „Fitopatologia leśna” PWRiL Warszawa 1998