Ols jesionowy - OIJ.
Zajmuje siedliska żyzne, bagienne, z bardzo płytką lub płytką, ruchomą wodą gruntową o odczynie obojętnym lub zasadowym. Występuje na glebach mułowo- lub murszowo-glejowych oraz mułowo-murszowych z mullem murszowatym. Gleby te wytworzone są z murszów lub torfów niskich, zalegających na piaskach rzecznych i madach lub glinach i iłach, przeważnie marglistych. Siedlisko to często stanowi przejście do lasu wilgotnego.
Poziom wody gruntowej jest tutaj bardzo wysoki, a okresowo mogą wystąpić również podtapiania - nie wytwarza się jednak typowa dla olsu struktura kępowa.
Runo jest bardzo bujnie rozwinięte, tworząc niekiedy piętra (jak w przypadku wilgotnego lasu łęgowego). Rzadko spotyka się tu wysokie turzyce tak charakterystyczne dla olsów. Nie ma również prawie wcale mchów, za to często spotyka się rośliny pnące - chmiel i bluszczyk kurdybanek. Brak jest też kęp korzeniowych, w związku z czym roślinność nie ma również kępkowej struktury typowej dla olsu.
Gatunki runa różnicujące OIJ od Ol:
Humulus lupulus - chmiel zwyczajny,
Chrysosplenium alternifolium - śledzienica skrętolistna,
Valenana officinalis - kozłek lekarski.
Gatunki runa różnicujące OIJ i Ol od Lw:
Filipendula ulmaria - wiązówka błotna,
Solarium dulcamara - psianka słodkogórz,
Caltha palustris - knieć błotna
Cirsium oleraceum - ostrożeń warzywny,
Scutellaria galerculata - tarczyca pospolita,
Lycopus europaeus - karbieniec pospolity,
Cardamine amara - rzeżucha gorzka.
Gatunki częste:
Urtica dioica - pokrzywa zwyczajna,
Stachys silvatica - czyściec leśny,
Impatiens noli-tangere - niecierpek pospolity,
Circaea lutetina - czartawa błotna,
Geum urbanum - kuklik pospolity,
Mercurialis perennis - szczyr trwały,
Festuca gigantea - kostrzewa olbrzymia,
Geranium Robertianum - bodziszek cuchnący,
Glechoma hederacea - bluszczyk kurdybanek,
Galeobdolon luteum - gajowiec żółty.
Drzewostan:
Gatunki główne: jesion I bonitacji, olsza czarna I bonitacji.
Gatunki domieszkowe: wiąz, brzoza omszona.
Gatunki podszytowe: kruszyna, leszczyna, bez czarny, porzeczka czarna, czeremcha.
Ols jesionowy odznacza się silnym zwarciem oraz zmieszaniem jednostkowym i kępowym. Z ogólnego tła wydzielają się grupy i małe drzewostany jesionowe.
Warstwa krzewiasta rozwinięta silnie, w lukach z charakterystycznym występowaniem chmielu, pnącego się po pniach i gałęziach drzew.
Runo zielne, wysokie i bujne z pokrzywą jako elementem przewodnim. Brakuje tutaj pospolitych w olsie wysokich turzyc i mchów.
Zdegradowane olsy jesionowe przechodzą w drzewostany osikowo-olszowe, odroślowe, jednogatunkowe olszyny, drzewostany brzozowe lub pobagienne łąki z kępami krzaczastej odroślowej olszy.