Dokonując wyboru gatunków do poprawek należy uwzględnić:
Jeżeli podczas zakładania uprawy wprowadzono do niej gatunki w ilości i formie zgodnej z pożądanym składem drzewostanu oraz stworzono sadzonkom odpowiednie warunki rozwoju, wówczas do poprawek używa się tych samych gatunków, które wypadły. Jeżeli natomiast w uprawie brak było jakiegoś gatunku lub był zbyt duży jego udział, poprawki realizuje się pod kątem odpowiedniej regulacji składu. Odnosi się to zarówno do gatunków głównych, domieszkowych i pomocniczych. Poprawki stają się środkiem do odrobienia błędów popełnionych przy odnowieniu. Przywrócenie pierwotnie założonego składu gatunkowego jest możliwe tylko w najmłodszych uprawach. Z wiekiem możliwości te się zmniejszają i trzeba dostosować się do wytworzonej nowej sytuacji.
W każdym wypadku należy dokładnie zanalizować warunki środowiska, w które ma się wprowadzić dany gatunek drzewa i właściwie ocenić perspektywy jego rozwoju. Za podstawową zasadę należy przyjąć wybór takiego gatunku i wprowadzenie go w takiej formie, aby mógł skutecznie przeciwstawić się różnym grożącym mu niebezpieczeństwom (np. konkurencji bezpośredniego otoczenia).
W uprawach jednogatunkowych wprowadzać należy najpierw brakującą domieszkę pielęgnacyjną i biocenotyczną; właściwymi gatunkami będą tu: brzoza, dąb czerwony, lipa, klony, olsza. W poprawkach, uwzględniając wymagania siedliskowe, można wprowadzać gatunki szybko rosnące: modrzew, brzozę, jedlicę, osikę. W miarę jak uprawa staje się starsza, narastają trudności przy wykonywaniu racjonalnych poprawek. Stąd też podkreśla się konieczność jak najwcześniejszego przeprowadzenia jednorazowej, ale skutecznej poprawki, bez potrzeby poprawiania zabiegu.