Ols jesionowy - OIJ.

Zajmuje siedliska żyzne, bagienne, z bardzo płytką lub płytką, ruchomą wodą gruntową o odczynie obojętnym lub zasadowym. Występuje na glebach mułowo- lub murszowo-glejowych oraz mułowo-murszowych z mullem murszowatym. Gleby te wytworzone są z murszów lub torfów niskich, zalegających na piaskach rzecznych i madach lub glinach i iłach, przeważnie marglistych. Siedlisko to często stanowi przejście do lasu wilgotnego.

Poziom wody gruntowej jest tutaj bardzo wysoki, a okresowo mogą wystąpić również podtapiania - nie wytwarza się jednak typowa dla olsu struktura kępowa.

Runo jest bardzo bujnie rozwinięte, tworząc niekiedy piętra (jak w przypadku wilgotnego lasu łęgowego). Rzadko spotyka się tu wysokie turzyce tak charakterystyczne dla olsów. Nie ma również prawie wcale mchów, za to często spotyka się rośliny pnące - chmiel i bluszczyk kurdybanek. Brak jest też kęp korzeniowych, w związku z czym roślinność nie ma również kępkowej struktury typowej dla olsu.

Gatunki runa różnicujące OIJ od Ol:

Humulus lupulus - chmiel zwyczajny,

Chrysosplenium alternifolium - śledzienica skrętolistna,

Valenana officinalis - kozłek lekarski.

Gatunki runa różnicujące OIJ i Ol od Lw:

Filipendula ulmaria - wiązówka błotna,

Solarium dulcamara - psianka słodkogórz,

Caltha palustris - knieć błotna

Cirsium oleraceum - ostrożeń warzywny,

Scutellaria galerculata - tarczyca pospolita,

Lycopus europaeus - karbieniec pospolity,

Cardamine amara - rzeżucha gorzka.

Gatunki częste:

Urtica dioica - pokrzywa zwyczajna,

Stachys silvatica - czyściec leśny,

Impatiens noli-tangere - niecierpek pospolity,

Circaea lutetina - czartawa błotna,

Geum urbanum - kuklik pospolity,

Mercurialis perennis - szczyr trwały,

Festuca gigantea - kostrzewa olbrzymia,

Geranium Robertianum - bodziszek cuchnący,

Glechoma hederacea - bluszczyk kurdybanek,

Galeobdolon luteum - gajowiec żółty.

Drzewostan:

Gatunki główne: jesion I bonitacji, olsza czarna I bonitacji.

Gatunki domieszkowe: wiąz, brzoza omszona.

Gatunki podszytowe: kruszyna, leszczyna, bez czarny, porzeczka czarna, czeremcha.

Ols jesionowy odznacza się silnym zwarciem oraz zmieszaniem jednostkowym i kępowym. Z ogólnego tła wydzielają się grupy i małe drzewostany jesionowe.

Warstwa krzewiasta rozwinięta silnie, w lukach z charakterystycznym występowaniem chmielu, pnącego się po pniach i gałęziach drzew.

Runo zielne, wysokie i bujne z pokrzywą jako elementem przewodnim. Brakuje tutaj pospolitych w olsie wysokich turzyc i mchów.

Zdegradowane olsy jesionowe przechodzą w drzewostany osikowo-olszowe, odroślowe, jednogatunkowe olszyny, drzewostany brzozowe lub pobagienne łąki z kępami krzaczastej odroślowej olszy.