Jeżeli korzeń główny stosunkowo wcześnie przestaje rosnąć, a z nasadowej jego części rozwijają się silne korzenie boczne rosnące w glebie w kierunku ukośnym, to powstaje system korzeniowy ukośny, czyli sercowaty (np. jawor, buk, jodła).

Charakterystyczną cechą tego systemu jest równomierne ukorzenienie. Brak tu jest rozległych korzeni bocznych I rzędu, zamiast których wyrastają silne korzenie, zagłębiające się ukośnie ku dołowi w grunt. Z podstawy pnia nie wyrasta przewodni korzeń główny, charakterystyczny dla systemu palowego. Spośród drzew iglastych typowy sercowaty system korzeniowy (w młodości palowy) występuje u modrzewia i jedlicy, u liściastych — przede wszystkim u brzozy, a także u lipy i graba.

Należy zaznaczyć istnienie pewnej różnicy u rozwoju tego typu systemu korzeniowego u drzew iglastych i liściastych. Drzewa iglaste mają silniejszy, mniej rozgałęziony system, gdzie najczęściej wytwarzają się od 4 do 6 silnych korzeni tworzących system sercowaty, natomiast u drzew liściastych z podstawy pnia wyrasta większa liczba słabszych korzeni ukośnych, wcześnie silnie się rozgałęziających.