Rębarka

Rębarki są maszynami przeznaczonymi do rozdrabniania drewna poprzez jego przecinanie w poprzek włókien. W rezultacie rozdrabniania otrzymuje się zrębki (cząstki drewna) o wymiarach 3÷50 mm. Zależnie od wymiarów i właściwości zrębki mogą być surowcem wyjściowym do produkcji płyt wiórowych i pilśniowych, celulozy oraz do ekstrakcji żywicy lub garbników. Mogą być również przeznaczane na cele opałowe.

Ze względu na mobilność rębarki dzielą się na stacjonarne i przewoźne. Rębarki stacjonarne są stosowane w zakładach przemysłowych, na dużych składnicach manipulacyjno-spedycyjnych i przy instalacjach przeznaczonych do spalania zrębków opałowych. Rębarki przewoźne są wykorzystywane do produkcji zrębków w lesie i na mniejszych składnicach manipulacyjnych. Mogą bez trudu docierać do miejsca pracy i poruszać się między partiami surowca przygotowanego do zrębkowania. Źródłem napędu elementu roboczego może być własny silnik lub silnik maszyny bazowej.

Podstawowe rodzaje rębarek przewoźnych:

• doczepiane do ciągnika - montowane na własnym podwoziu typu przyczepy lub półprzyczepy;
• zawieszane na ciągniku;
• montowane samochodzie;
• montowane na forwarderze;
• montowane na podwoziu maszyny budowlanej (np. koparki, ładowarki) lub innej maszynie samobieżnej.

Rodzaj podwozia zastosowanej maszyny bazowej decyduje o typie podłoża, po którym rębarka może się poruszać. Rębarki montowane na samochodach powinny poruszać się po drogach utwardzonych. Po leśnych drogach gruntowych i szlakach operacyjno-zrywkowych mogą poruszać się rębarki doczepiane i zawieszane na ciągnikach rolniczych. Najmniej wymagające są pod tym względem rębarki montowane na forwarderach i innych maszynach samobieżnych.

Ze względu na rodzaj rozdrabnianego surowca rębarki można podzielić na przeznaczone do zrębkowania tyczek i żerdzi, gałęzi, koron i gałęzi oraz większych odpadów zrębowych, całych drzew. Niektóre typy rębarek umożliwiają rozdrabnianie kilku (nawet wszystkich) rodzajów surowca.

Z uwagi na rodzaj elementu roboczego rębarki dzielą się na: tarczowe, bębnowe, stożkowe i ślimakowe. Istotnym kryterium jest także sposób podawania surowca - wyróżnia się rębarki z ręcznym i mechanicznym podawaniem drewna.

Rębarka DVWB-112 produkowana była w latach osiemdziesiątych przez „Żefam” - Żnin. Rębarka tarczowa jest zawieszana na ciągniku rolniczym klasy 1,4. Napęd tarczy jest przekazywany z wałka odbioru mocy za pomocą sprzęgła elastycznego i przekładni pasowej klinowej. Surowiec przeznaczony zrębkowania jest podawany ręcznie do gardzieli rębarki. Pewna liczba tych rębarek jest w dalszym ciągu użytkowana.

Podstawowe dane techniczne rębarki DVWB-112

• zapotrzebowanie mocy - 55 kW
• prędkość obrotowa tarczy - 1000 obr./min
• średnica tarczy - 1120 mm
• liczba noży skrawających - 4
• wymiary gardzieli - 220×220 mm
• długość zrębków (płynna regulacja) - 15-34 mm
• wysokość podawania zrębków - 3950 mm
• kąt obrotu rury wylotowej - 360°
• wymiary gabarytowe (bez ciągnika): długość - 1685 mm, szerokość - 1530 mm wysokość (w pozycji roboczej) - 4090 mm

Do zrębkowania całych drzew, koron, gałęzi i kłód jest przeznaczona fińska rębarka bębnowa TT 97R doczepiana do ciągnika rolniczego. Wydajność 30-100 m³/h. Źródłem napędu bębna jest napędzany dodatkowy silnik spalinowy. Zapotrzebowanie mocy - 50-160 kW. Również produkcji fińskiej jest rębarka bębnowa TT 910 R zamontowana na samochodzie. Służy do zrębkowania odpadów zrębowych i tartacznych. Wydajność 60-120 m3/h. Zapotrzebowanie mocy - 235 kW.

Źródło: Praca zbiorowa „Poradnik użytkowania lasu” Warszawa 2000