Wierzba krucha

Salix fragilis L. — wierzba krucha

Drzewo wysokości do 20 m i pierśnicy 1,5 m, o szerokiej, kopulastej koronie. Gałązki prosto odstające, u nasady bardzo kruche (łatwe do odłamania), błyszczące, zielonkawożółte, nagie. Pąki wydłużone, zgięte, ciemnobrązowe, nagie i błyszczące.

Liście lancetowate, długości 15 cm, podobne do liści wierzby białej, lecz zwykle większe i szersze. Górna strona błyszcząca, ciemnozielona, dolna sinozielona. Młode liście nieznacznie jedwabiście owłosione i lepkie, starsze obustronnie nagie, błyszczące.

Kotki pręcikowe długości 2—5 cm, słupkowe 3—6 cm. Kwiaty męskie i żeńskie z dwoma gruczołkami miodnikowymi. Kwitnie w kwietniu i maju, jednocześnie z rozwojem liści. Gatunek bardzo zmienny pod względem kształtu, barwy pędów i pąków; tworzy mieszańce z S. pentandra i S. alba.

Wierzba krucha występuje w Europie i zachodniej Azji, w całej Polsce jest pospolita na terenach wilgotnych w dolinach rzek; w Karpatach występuje do 1000 m n.p.m. Często sadzona przy drogach wiejskich i ogławiana w celu pozyskiwania drewna, podobnie jak zbliżona do niej wierzba biała.

Wierzba krucha różni się od wierzby białej kruchymi gałązkami, nagimi dorosłymi liśćmi i pąkami oraz liczbą gruczołków miodnikowych w kwiatach. Wraz z topolami tworzy lasy topolowo-wierzbowe na aluwiach rzecznych, które w przeważającej części zniszczył człowiek. Lasy te są lasami łęgowymi, znoszą doskonale zalewanie przez powodzie, ograniczając ich szkodliwe działanie.

w/wierzba-krucha.txt · ostatnio zmienione: 2015/01/15 17:45 (edycja zewnętrzna)