Wierzba

WIERZBASalix L.

W Polsce rośnie 28 rodzimych gatunków wierzb i liczne mieszańce. Wierzby występujące bardzo powszechnie, mimo podobieństwa pod względem niektórych cech biologicznych i znacznej tolerancji na niekorzystne warunki środowiska, a zwłaszcza siedliskowe, różnią się co do wymagań ekologicznych.

Wierzby reprezentujące naszą rodzimą florę Faliński (1990) zalicza do 5 następujących grup ekologicznych:

  1. Naskalne wysokogórskie wierzby krzewinkowe związane z miejscami dłuższego zalegania śniegu (Salix retusa L., S. herbacea L., S. reticulata L. i S. kitaibeliana Willd.);
  2. Łęgowe wierzby krzewiaste i drzewiaste porastające brzegi rzek i niektórych jezior, tworzące zespół łęgu wierzbowo-topolowego. Należą tu: S. alba L., S. fragilis L., S. viminalis L., S. purpurea L., S. triandra L., a w górach S. incana Schrenck.;
  3. Wydmowe wierzby krzewinkowe — S. arenaria L.;
  4. Torfowiskowe wierzby krzewiaste. Należą do nich: S. lapponum L. i S. myrtilloides L., tworzące zespoły torfowiskowe w Karkonoszach i na niżu;
  5. Krzewiaste i drzewiaste wierzby o szerokiej tolerancji ekologicznej, mające charakter roślin pionierskich. Zaliczyć tu należy: S. cinerea L., S. pentandra L., S. aurita L., S. repens L., występujące głównie w bagiennych zbiorowiskach olchowych; S. caprea L. i S. silesiaca Willd., spotykane na siedliskach grądów, buczyn, borów mieszanych i świerkowych.

Występowanie tych gatunków wskazuje na stadia początkowe lub zaawansowanie sukcesji wtórnej, prowadzącej do zbiorowisk leśnych. Rodzime wierzby wymienionych grup ekologicznych i niektóre obce gatunki znajdują zastosowanie w szeroko rozumianej działalności gospodarczej, a to przy:

  • zabudowie biologicznej cieków wodnych (m.in.: S.purpurea, S. viminalis, S. alba, S. fragilis, S. amygdalina i S. incana),
  • umacnianiu lotnych piasków: S. arenaria i obce gatunki wierzb S. acutifolia Willd. — wierzba ostrolistna (w. kaspijska),
  • regeneracji zbiorowisk leśnych — iwa, stanowiąca naturalny przedplon,
  • zalesianiu nieużytków, rekultywacji terenów zniszczonych działalnością człowieka (np. S. viminalis, S. caprea, S. acutifolia),
  • plantacjach wiklinowych (S. viminalis, S. purpurea i S. amygdalina).

Na nowe możliwości wykorzystania wierzby w gospodarce, a ściślej w ochronie środowiska, wskazują badania duńskie. Stwierdzono bowiem, że zanieczyszczone wody gruntowe po przejściu przez poziom gleby przerośnięty korzeniami wierzby S. viminalis stają się czyste i pozbawione ołowiu oraz kadmu. Przeprowadzone doświadczenia wykazały, że wierzby cechuje zdolność pochłaniania metali ciężkich, dlatego też szlamy pozostałe po oczyszczonych ściekach, wprowadzone na plantacje energetyczne, zostają pozbawione ołowiu i kadmu.

Wierzby drzewiaste i krzewiaste są cennym elementem podkreślającym rodzimość krajobrazu. Dlatego tak ważnym zadaniem jest przywrócenie im znaczenia w łęgach i zadrzewieniach wśród łąk i pastwisk. Wierzby uszata i szara są np. niezwykle pięknym elementem krajobrazowym wilgotnych łąk, i to nie tylko śródleśnych. Wierzby są także drzewami miododajnymi, pożytecznymi dla pszczół. Wierzby dostarczają ponadto znacznych ilości surowca drzewnego. Służą do tego przede wszystkim plantacje, na których uprawia się w cyklach 30-40 letnich wyselekcjonowane odmiany gospodarcze wierzby białej i kruchej. Wysoko wydajne odmiany wierzb (np. S. viminalis, S. x smithiana), uprawiane w krótkich 1-3-letnich cyklach produkcyjnych (tzw. mini rotacje) na plantacjach energetycznych dostarczają cennego surowca wykorzystywanego jako paliwo (Figaj 1990, Kowalik 1990). W kształtowaniu i odtwarzaniu typowych zbiorowisk leśnych, do jakich należą wspomniane już lasy łęgowe, decydujące znaczenie mają 2 gatunki wierzb drzewiastych: biała i krucha.

Występowanie

Wierzba biała

Ten gatunek wierzby drzewiastej występuje głównie w środkowej i południowej, rzadziej także we wschodniej Europie, zachodniej Azji i północno-zachodniej Afryce. Brak go na Wyspach Brytyjskich, w Danii i Skandynawii. Rośnie zasadniczo na terenie nizinnym, ale wzdłuż rzek wkracza na obszary górskie.

W Polsce jako gatunek przechodni rozmieszczony jest nierównomiernie, głównie nad rzekami i strumieniami. W Karpatach najwyżej występuje na Podhalu (880 m npm) i w Gorcach (850 m npm) (Boratyński, Boratyńska 1990).

Wierzba krucha

Wierzba krucha występuje w środkowej i południowej Europie. Wschodnia granica zasięgu przebiega od Przesmyku Karelskiego przez Kujbyszew, Saratów, Rostow nad Donem oraz dolny bieg Dniepru i Dniestru (Chmielewski 1973). Jej rozproszone stanowiska znajdują się także w południowo-zachodniej i w środkowej Azji oraz w północno-zachodniej Afryce. Wierzba krucha, podobnie jak i biała, jest gatunkiem niżowym. Na tereny górskie dociera wzdłuż rzek; najwyższe stanowiska w Europie osiąga w Bułgarii (1700 m npm). W Polsce jest gatunkiem przechodnim. Naturalne stanowiska wierzby kruchej zachowały się wzdłuż rzek i strumieni. W górach dociera wyżej niż wierzba biała, w Tatrach do 900 m npm, w Karkonoszach do 790 m npm (Boratyński, Boratyńska 1990).

Wymagania siedliskowe

(Pogrebnjak 1968, Chmielewski 1973, Hejmanowski 1979)

Wierzba biała Wierzba krucha
Klimat Umiarkowanie ciepłe warunki klimatyczne. Stanowiska o łagodniejszym klimacie i dłuższym okresie wegetacyjnym wpływają korzystnie na szybkość wzrostu i produktywność. Umiarkowanie ciepłe i umiarkowanie chłodne warunki klimatyczne.
Temperatura Odporna na niskie temperatury. Odporna na niskie temperatury.
Światło Gatunek światłożądny, dość dobrze znosi zwarcie i ocienienie boczne. Według Pogrebnjaka obie wierzby mają większe wymagania niż topola czarna i biała, inne źródła wskazują na mniejsze wymagania od topól. Wymagania takie same jak wierzby białej.
Wilgotność Mezohigrofit; wierzba biała i jej odmiany gospodarcze znoszą okresowe zalewy. Gatunek ten potrzebuje więcej wody niż topole i lepiej znosi stanowiska mokre lub okresowo zalewane. Mezohigrofit; na siedliskach o bardzo wysokim poziomie wody gruntowej (0,5 m) oraz na terenach okresowo zalewanych rośnie lepiej niż wierzba biała.
Gleby Mady brunatne i czarnoziemne, a przede wszystkim słabo wykształcone, właściwe. Mogą to być gleby od świeżych aż do mokrych, bogate w składniki odżywcze. Wierzba biała nie znosi jednak wód zastojowych ubogich w tlen, dlatego gleby ilaste nie są dla niej odpowiednie. Odczyn gleby szczególnie korzystny pH 6-7. Typy gleb takie same jak u wierzby białej. Wierzba krucha wymaga gleb nieco bardziej kwaśnych (stanowiska lekko zakwaszone) niż wierzba biała, obfitych w wodę, mniej odpowiadają jej gleby zawierające węglan wapnia. Nieodpowiednie są gleby ciężkie, ilaste, słabo przewietrzone, odpowiedni odczyn pH 4-7.
Siedliska Naturalny składnik lasu łęgowego. Do uprawy plantacyjnej zaleca się siedliska lasu łęgowego, lasu wilgotnego, olsu i olsu jesionowego. Las łęgowy i rzadko las łęgowy górski (olszynka karpacka). Do uprawy plantacyjnej zaleca się siedliska takie same jak dla wierzby białej oraz boru mieszanego bagiennego.
w/wierzba-charakterystyka-hodowlana.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:41 (edycja zewnętrzna)