Wady drewna

Twardzica Drewno jako surowiec organiczny powstały w procesie wzrostu roślin drzewiastych stanowi pełnowartościowy materiał jedynie wówczas, gdy wykazuje normalne właściwości fizyczne i chemiczne oraz regularną budowę.

Najkorzystniejszym z punktu widzenia przerobu surowca drzewnego byłby przypadek, aby drewno miało idealnie kształt zbliżony do walca, zupełnie równomierną słoistość oraz przebieg włókien równoległy do podłużnej osi i było zupełnie bezsęczne. Przypadek taki w praktyce nie istnieje, a stanowi on jedynie pojęcie wzorca budowy drewna. Wszelkie odchylenia od tego wzorca uważa się za wady drewna nawet wówczas gdy są one niewielkie i powszechnie spotykane oraz stanowią normalną i nierozłączną, a często pożądaną cechę drewna. Takim przykładem są sęki uważane z jednej strony za podstawową wadę drewna, a z drugiej jako pozostałość po odciętej lub odpadniętej gałęzi stanowią jedynie oznakę wzrostu każdego drzewa.

Stąd też mianem wad drewna określa się wszelkie odchylenia od wzorca budowy oraz ujemne zmiany jego właściwości technicznych. Oczywistym jest fakt, że właściwości drewna dla poszczególnych kierunków zastosowań są różne, dzięki czemu istnieje możliwość wykorzystania drewna obarczonego wadami do takich celów, dla których występujące w nim wady będą w dużym stopniu zupełnie nieistotne, a w skrajnych przypadkach mogą stanowić wadę pożądaną. Dlatego też pod znanym ogólnie pojęciem względności wad uznaje się fakt wielokierunkowości oceny drewna, w zależności od rozmiaru i miejsca występowania wady odniesionej do wymiaru średnicy i długości oraz kierunku jego zastosowania.

Obniżenie właściwości technicznych drewna może nastąpić zarówno podczas wzrostu drzewa jak i po jego ścięciu. Wady powstałe w drewnie za życia drzewa określa się mianem wad pierwotnych, zaś wady powstałe w czasie składowania lub obróbki zalicza się do wad wtórnych. W miarę rozwoju nauki o drewnie istniało wiele kryteriów podziału wad drewna. Trudno zatem o jednolitą interpretację, a do praktycznego zastosowania najbardziej wiarygodnym podziałem będzie przedstawiony w aktualnie obowiązującej normie dotyczącej surowca drzewnego PN-79/D-010011 „Drewno okrągłe. Wady”.

W PN wyróżnia się następujące grupy wad: sęki, pęknięcia, wady kształtu, wady budowy, zabarwienia, zgnilizny i uszkodzenia mechaniczne. Odmiennie interpretuje się zagadnienie wad drewna w aktualnie opracowywanych Normach Europejskich, gdzie w formie terminologicznej określa się i definiuje poszczególne wady oraz podaje metody pomiaru. Interpretacji wymaga też ogólna zasada pomiaru wad. Każdą wadę mierzy się w miejscu i rozmiarze jej największego występowania. W przypadku odnoszenia rozmiaru wady do średnicy czoła należy zawsze rozpatrywać jako wskaźnik średnicę przekroju na określonym czole. Pomiar średnicy przekroju dokonuje się bez kory wg zasad odnoszących się do pomiaru średnicy środkowej. Wyniki pomiaru średnicy zaokrągla się do pełnych centymetrów w górę, jeżeli ułamek centymetra przekroczy 5 mm lub w dół, gdy ułamek centymetra jest mniejszy lub równy 5 mm.


Źródło: Praca zbiorowa „Poradnik użytkowania lasu” Warszawa 2000

w/wady-drewna.txt · ostatnio zmienione: 2014/04/26 20:28 (edycja zewnętrzna)