Wybór w drzewostanie drzew dorodnych i oznaczenie ich nie daje im jeszcze żadnych korzyści. Wzmożony ich rozwój uzyskuje się dopiero przez poprawienie warunków bytowania i uwolnienie od ucisku lub konkurencji ze strony drzew stojących w pobliżu. Te właśnie drzewa przeszkadzające drzewom dorodnym zalicza się do kategorii drzew szkodliwych.

Za drzewa szkodliwe w drzewostanie uważa się:

• drzewa wpływające niekorzystnie na prawidłowy wzrost i rozwój drzew dorodnych i pożytecznych,
• drzewa martwe, chore lub obumierające, a także pochyłe.

Do drzew szkodliwych zalicza się przede wszystkim drzewa bezpośrednio sąsiadujące z drzewami dorodnymi i wpływające niekorzystnie na ich wzrost i ukształtowanie, powodujące nadmierne ścieśnienie korony, wychylenie się pnia, nierównomierny wzrost systemu korzeniowego itp. Za szkodliwe uważa się również drzewa chore, opadnięte przez grzyby i wtórne szkodniki owadzie. Poza tym do szkodliwych zalicza się wszelkie inne drzewa bezpośrednio zagrażające drzewom pożytecznym i uszczuplające miejsce potrzebne im do rozwoju. Pojęcie szkodliwości nie jest więc równoznaczne z pojęciem wadliwości. Często bowiem drzewa wadliwe muszą pozostawać w drzewostanie, gdyż wpływają korzystnie na prawidłowy wzrost i rozwój drzew dorodnych lub pożytecznych. Drzewo szkodliwe usuwa się przy trzebieży wówczas, gdy jest ono rzeczywiście szkodliwe, tzn. gdy jego usunięcie niewątpliwie poprawi warunki wzrostu i rozwoju pobliskich drzew dorodnych lub pożytecznych, a w żadnym razie warunków tych nie pogorszy.

Drzewa do usunięcia znakuje się zaciosem siekiery lub rysakiem - wykonuje się na drzewie znak w kształcie litery X. Drzewa szkodliwe usuwa się z drzewostanu. Obowiązuje zasada, że w jednym zabiegu wycina się nie więcej niż jedno żywe drzewo szkodliwe przeszkadzające drzewu dorodnemu względnie pożytecznemu.

Do drzew wadliwych zalicza się między innymi rozpieracze. Problem rozpieraczy w drzewostanach sosnowych, dębowych i bukowych, to problem związany z uprawą i młodnikiem. Powinien być rozwiązany do około 25 roku życia. Przy prowadzeniu trzebieży wczesnych dąży się do jak najwcześniejszego usunięcia takich drzew. Często jednak usunięcie rozpieracza, który zdołał już przygłuszyć i wyprzeć ze swego otoczenia licznych sąsiadów, może spowodować powstanie dużej luki. Wytworzona przerwa trwa długi czas, zwłaszcza na siedliskach ubogich. Chcąc tego uniknąć, należy zaniechać natychmiastowego usunięcia rozpieracza, odkładając tę czynność do późniejszej trzebieży, wtedy gdy drzewa stojące w otoczeniu rozpieracza zostaną przygotowane do wzmożonego rozwoju. Osiąga się to przez usunięcie drzew stojących poza szeregiem drzew przylegających do rozpieracza, przez co powinny się one intensywniej rozwinąć i wzmocnić, aby skutecznie przeciwstawić się naporowi rozpieracza.