Typologia leśna
Typologia leśna (klasyfikacja lasów) jako odrębna gałąź wiedzy leśnej powstała pod koniec XIX w. Mimo, że jest to nauka młoda, cechował ją burzliwy i dynamiczny rozwój oraz wyraźna wielokierunkowość.
Z biegiem czasu wykształciły się dwa kierunki koncepcji typologicznych:
Kierunek florystyczny, inaczej botaniczny lub fitosocjologiczny, którego zwolennicy uważali, że najważniejszym czynnikiem, służącym do określenia typu lasu, a także pośrednio
typu siedliska, jest szata roślinna, czyli
drzewostan i
runo leśne. Jako przedstawicieli tego kierunku wymienić można: W.N. Sukaczewa, A.K. Cajandera, J. Paczoskiego.
Kierunek ekologiczny, czyli siedliskowy, którego rzecznicy ujmowali typ lasu jako wytwór warunków siedliskowych, posługując się do określania typu lasu wieloma kryteriami ekologicznymi. Za przedstawicieli tego kierunku uważa się w Polsce M. Romanowa, J. Karpińskiego, B. Alexandrowicza i L. Mroczkiewicza, w Rosji G. Morozowa, E. Aleksiejewa, P. Pogrebniaka.
W miarę pogłębiania się wiedzy z zakresu ekologii i fitosocjologii koncepcje typologiczne coraz bardziej wiązały ze sobą najważniejsze elementy flory i siedliska zmierzając do kompleksowego oceniania możliwości produkcyjnych lasu.
Obecnie zasady klasyfikacji siedlisk w Polsce precyzuje „Kompleksowa metoda typologiczno-siedliskowa IBL”. Opiera się ona na trzech taksonomicznych aspektach systemizacyjnych i odpowiadających im trzech grupach kryteriów klasyfikacyjnych lasu i jego siedlisk:
warunki geograficzno-klimatyczne, powodujące zróżnicowanie typologiczne lasu na obszarze kraju; zróżnicowanie to znajduje wyraz w regionalizacji przyrodniczo-leśnej,
warunki edaficzne siedliska, stanowiące zasadniczą podstawę szczegółowego klasyfikowania siedlisk w oparciu o elementy
gleby i reliefu, z częściowym uwzględnieniem lokalnego mezoklimatu siedliskowego,
roślinność leśna, zróżnicowana na runo i drzewostan, traktowana w metodzie siedliskowej jako ekologiczny wykładnik roślinnościowy żyzności i zdolności produkcyjnej siedliska.