Populus x canadensis 'Serotina' — topola późna

Drzewo do 35 m wysokości, różniące się od P. nigra szeroką (w starszym wieku), kopulastą koroną, pniem zawsze bez guzowatych narośli, liśćmi na krótkopędach szerokotrójkątnymi, grubymi, skórzastymi, o prostej podstawie i krótkim wierzchołku (jak u P. nigra na długopędach), zwykle z 1—2 gruczołkami u nasady blaszki liściowej.

Liście rozwijają się najpóźniej ze wszystkich topól (10—15 maja) i są wtedy nie zielone, ale czerwonawobrązowe. Jest to klon męski. Kwitnie około połowy kwietnia. Wymagania siedliskowe ma duże, lecz może się przystosować do gleb o różnej skali wilgotności. Nadaje się raczej na gleby cięższe.

Mieszańce powstały we Francji około 1750 roku ze skrzyżowania prawdopodobnie P. nigra x P. deltoides var. monilifera; w Polsce sadzona od początku XIX w.

Topola późna jest drzewem częściej obecnie spotykanym niż nasz rodzimy gatunek, P. nigra, zwłaszcza w krajobrazie wiejskim. Sadzona jest od dawna bardzo chętnie przy zabudowaniach wiejskich i drogach ze względu na szybki wzrost, a jej drewno użytkowane jest na opał (stąd podkrzesywanie gałęzi i długie, nagie pnie), deski i budulec. Piękne stare drzewa spotykamy prawie w każdym większym parku. Ostatnio rzadziej sadzona na korzyść innych mieszańców topoli.