Sympodialny typ wzrostu

Sympodialny typ wzrostu występuje u drzew, które nie mają prawdziwych pąków szczytowych, a końce ich pędów obumierają lub zamieniają się w cierń. Przedłużające wzrost pędy wyrastają wtedy z najwyższych pąków bocznych, które pozornie tylko wyglądają na pąki szczytowe. Przy takich pąkach „szczytowych” zauważymy z jednej strony bliznę po odpadniętym liściu, a z drugiej strony zaschnięty koniec pędu lub tylko ślad po nim.

W ten sposób przedłużenie wzrostu nie następuje w linii prostej, bo każdy nowy pęd, powstały z pąka bocznego, odchyla nieco oś główną. Z czasem jednak wskutek grubienia pędów różnice te zanikają. Sympodialny typ wzrostu jest charakterystyczny dla drzew liściastych, takich jak brzoza, olsza, lipa, topola, wiąz, jabłoń i grusza.

Gdy wierzchołkowy pąk jest pąkiem kwiatowym, a z dwu naprzeciwległe osadzonych pąków bocznych wyrastają równocześnie pędy następnego rzędu lub gdy pęd wierzchołkowy zanika albo zamienia się w cierń, powstaje tzw. rozgałęzienie pseudodichotomiczne. Obydwa pędy tworzą rozwidlenie przypominające rozgałęzienie dichotomiczne (widełkowate), typowe dla roślin niższych (np. widłaków). Pseudodichotomiczne rozgałęzienia spotyka się u jemioły, kasztanowca, lilaka, klonu, kaliny, szakłaka, jako następstwo sympodialnego typu wzrostu.

s/sympodialny-typ-wzrostu.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:41 (edycja zewnętrzna)