Picea pungens ENG. — świerk kłujący

Drzewo do 30 (45) m wysokości i 90 cm pierśnicy; korona symetryczna, stożkowata. Pędy nagie, nieowłosione, pomarańczowe lub żółtobrązowe, głęboko bruzdkowane. Igły bardzo sztywne i kłujące (2—3 cm dł.), szczotkowate nastroszone, mniej lub więcej niebieskie (nalot woskowy), od czysto zielonych ('Viridis') do prawie srebrzystych ('Glauca' i' Argentea'), w przekroju czworokątne, z liniami aparatów szparkowych na wszystkich stronach. Trwałość igieł 4—6 lat.

Szyszki cylindryczne (6—10 cm dł.), słomiastożółte lub jasnobrązowe, z cienkimi i giętkimi łuskami, szeleszczące w dotyku; łuski nasienne pofałdowane i postrzępione, łuski wspierające niewidoczne.

Nasiona wielkości około 3 mm, ze skrzydełkami 12 mm długości. Zdolność kiełkowania nasion 50—90%; obradza co 2—3 lata.

Występuje w zachodniej części USA, w górach do 1800—3300 m n.p.m. Rośnie pojedynczo lub w wyższych położeniach często w zmieszaniu ze świerkiem Engelmanna i jodłą górską (Abies lasiocarpa).

Gospodarczo mało ważny gatunek, natomiast cenne drzewo ozdobne, najważniejszy pod tym względem gatunek świerka („świerk srebrny”). Całkowicie odporny na mrozy, suche powietrze i zanieczyszczenia atmosfery, niewybredny również w stosunku do gleby, natomiast światłolubny.

Do Europy wprowadzony w połowie XIX wieku; bardzo popularny w Polsce, zalecany do sadzenia w celach ozdobnych na terenie całego kraju.