Picea orientalis LINK. — świerk kaukaski (ś. wschodni)
Drzewo w ojczyźnie 35—40 (50) m wysokości i 2 m pierśnicy, podobne z pokroju do świerka pospolitego; igły ma bardzo krótkie (najkrótsze ze świerków) długości do 1 cm, ciemnozielone i błyszczące, grube, wałeczkowate, tępo zakończone, gęsto ułożone na górnej stronie, skierowane do przodu; zakrywają pęd. Pędy jasne, błyszczące, bardzo cienkie, drobno owłosione.
Szyszki wąskie, wydłużone (6—9 cm), jasnobrązowe; łuski nasienne zaokrąglone i całobrzegie.
Nasiona małe (do 4 mm), ciemne, ze skrzydełkiem dwukrotnie dłuższym od nasienia. Zdolność kiełkowania nasion wynosi 90%.
Rośnie w zachodniej części Kaukazu i w Azji Mniejszej, gdzie tworzy drzewostany lite bądź mieszane z Abies nordmanniana. W górach występuje od 1350 do 2100 m n.p.m.
Do Europy sprowadzony w 1837 r., stosowany przede wszystkim jako drzewo parkowe. Jest jednym z najbardziej cienioznośnych gatunków świerka. Nasz klimat znosi dobrze; rośnie wolno i dorasta do wysokości 28 m.