Sosna żółta

Pinus ponderosa DOUGL. — sosna żółta

Drzewo zwykle wysokości 45—50 m i pierśnicy 90—100 cm (maks. 70 m i 2,6 m). Kora na młodszych drzewach zwykle ciemna (ciemnobrązowa do czarnej) i spękana, na starych pniach często czerwonobrązowa (cynamonowa), gruba (8—10 cm) i głęboko spękana w duże płaty, łuszcząca się.

Młode pędy brązowe lub zielonobrązowe, bez nalotu; po złamaniu pachną terpentyną; pąki duże (ok. 18 mm dł.) wydłużone, walcowate i zaostrzone, pokryte kroplami żywicy. Igły zwykle po 3 na pędach skróconych, rzadziej 2—5, sztywne, długie i kłujące (10—25 cm), ciemnozielone, drobno piłkowane, trwałość do 3 lat.

Szyszki osadzone pojedynczo lub w okółkach po 3—5, odstające, błyszczące, czerwonawe lub żółtawobrązowe, jajowatokuliste, duże (8—15 cm dł.); na piramidkach występują sztywne, zwykle zakrzywione, ostre wyrostki. Nasiona ciemnobrązowe (7—10 mm dł.), ze skrzydełkami (2,5—3 cm dł.), najszerszymi powyżej połowy. Opadające szyszki pozostawiają na gałęziach część nasadowych łusek.

Występowanie: duży zasięg w zachodniej części Ameryki Północnej od Kolumbii Brytyjskiej do Kalifornii. Rośnie na suchych zboczach i w dolinach, na wysokościach 1400—2600 m n.p.m., na glebach piaszczystych, gliniastych i kamienistych. Jest bardzo ważnym gatunkiem leśnym w USA, dostarczającym cennego drewna, o podobnych właściwościach, jak drewno sosny pospolitej.

Do Europy sprowadzona w 1827 r., uprawiana przede wszystkim jako drzewo ozdobne. W Polsce niezbyt często spotykana i nie we wszystkich rejonach odporna na mrozy.

s/sosna-zolta.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:41 (edycja zewnętrzna)