Pinus peuce RICHED — sosna rumelijska
Drzewo to jest zbliżone wyglądem do Pinus strobus, ale niższe (do 35 m), na górnej granicy lasu często krzewiaste, o krótkich konarach i gęstej, wąskiej, piramidalnej koronie. Młode pędy dość grube i nagie, początkowo zielonkawe, potem szare. Igły szarozielone, dość sztywne (do 10 cm dł.), ostro zakończone i drobno piłkowane; pozostają na pędach przez 3 lata.
Szyszki na krótkich szypułkach, zwisające po kilka, podobne do szyszek P. strobus, ale zwykle szersze i krótsze (8—15 cm dł.); łuski nasienne i tarczki znacznie szersze i wyraźniej bruzdkowane. Nasiona małe, jajowate, z długim skrzydełkiem (ok. 15 mm), podobne do nasion sosny wejmutki. Drewno żywiczne, swymi własnościami zbliżone do drewna wejmutki.
Występuje w górach na Półwyspie Bałkańskim (750—2200 m n.p.m.), gdzie ma ograniczony zasięg: Macedonia, Albania i południowa Bułgaria. Tworzy lasy mieszane ze świerkiem i jodłą.
Ten gatunek uważany był do niedawna za odporny na rdzę, a ponieważ jest równie odporny na mrozy jak wejmutka, miał ją ewentualnie zastąpić w uprawach leśnych. Ostatnio stwierdzono jednak rdzę również na sośnie rumelijskiej, wskutek czego zainteresowanie nią maleje, tym bardziej że rośnie ona wolniej od wejmutki. W Polsce jest niezbyt często spotykana, głównie w parkach, jako drzewo ozdobne (do 28 m wys.).