Odpowiada sadzonkom dużym, których korzeni nie można pomieścić w szparze. Wielkość jamki należy dostosować do wielkości systemu korzeniowego. Sadzenie tym sposobem można prowadzić na glebie przygotowanej lub nieprzygotowanej, przy czym jamki można wykonać jesienią, wiosną przed sadzeniem lub w trakcie sadzenia. Jamki wykonuje się za pomocą łopaty. Używanie w tym celu motyk jest uzasadnione jedynie na glebach kamienistych, żwirowatych oraz przerośniętych korzeniami. Do kopania jamek można użyć świdra mechanicznego poruszanego silnikiem spalinowym. Sadzenie w jamkę jest czynnością bardziej pracochłonną niż sadzenie w szparę, wskazane jest dla sadzonek o silniej rozwiniętym systemie korzeniowym, na glebach cięższych, zwięzłych, gdzie wykonanie szpary za pomocą kostura jest uciążliwe i powoduje nadmierne ściśnięcie korzeni.
Technika sadzenia w jamkę jest zasadniczo taka sama jak sadzenia w szparę dwuosobowo. Kolejność czynności jest następująca: kopie się jamkę, pozostawiając na dnie nieco ziemi lekko spulchnionej; w jamce umieszcza się sadzonkę nieco niżej od jej położenia przed wyjęciem ze szkółki; rozmieszcza się odpowiednio jej system korzeniowy, obsypuje się lekko korzenie ziemią próchniczną; również lekko podciąga się ją do góry, a następnie lekko udeptuje się; wypełnia się jamkę całkowicie; ustala się położenie pionowe sadzonki i ostatecznie ugniata się nogami ziemię. Do przysypywania korzeni używa się ziemi wziętej z górnej warstwy gleby, bogatszej w próchnicę; ziemią z głębszej warstwy gleby wypełnia się jamkę do wierzchu. Do sadzonek o płaskim systemie korzeniowym na dnie jamki usypuje się mały kopczyk, na którym rozkłada się korzenie sadzonki. Sposób ten jest szczególnie wskazany przy wysadzaniu starszych, kilkuletnich świerków.
Źródło: Elżbieta Murat „Poradnik hodowcy lasu” 1999