Charakteryzuje się odnowieniem na brzegu posuwającym się z reguły w głąb drzewostanu z północy na południe. Rębnia brzegowo-smugowa daje najlepsze wyniki przy odnawianiu litych świerczyn.

Szerokość strefy 100-150 m, okres odnowienia 30-40 lat.

Szerokość nacinanej smugi jest z reguły niewielka. Wynosi ona 10-15 m przy nawrocie 3-5 lat. Kształt brzegu smugi może być prostoliniowy lub zatokowy w celu stworzenia zróżnicowanych warunków mikroklimatu (światło, opady) dla powstających samosiewów. Kierunek posuwania się z cięciami musi uwzględniać zagrożenie przez wiatr (ze wschodu na zachód i z północnego-wschodu na południowy-zachód) oraz korzystne warunki dla samosiewów istniejące przy wystawionej na północ ścianie drzewostanu. Przebieg smugi będzie zatem kompromisem, który ponadto musi uwzględniać lokalną rzeźbę terenu.

Ze względu na powolny postęp cięć (przeciętnie 30-50 m na dziesięciolecie) większe powierzchnie drzewostanów muszą być podzielone na części szerokości 100-150 m, co wymaga zakładania wrębów. W drzewostanach świerkowych lub ze znacznym udziałem świerka wiąże się to ze znacznym ryzykiem wiatrowałów. Całkowity okres odnowienia w tak utworzonym ostępie będzie wynosił około 40 lat. Gdy ostęp obejmie również drzewostany młodsze lub też, gdy przewiduje się szybszy postęp cięć, możliwe jest jego poszerzenie.

W rębni stopniowej brzegowo-smugowej stosowane są cięcia brzegowe, z reguły w powiązaniu z cięciami częściowymi, lecz również z cięciem zupełnym rozpoczynającym szereg cięć. Cięcia rozpoczynamy na brzegu drzewostanu, na smudze szerokości około 30 m, wykonując kombinowane cięcie brzegowe i częściowe, przerzedzając nierównomiernie smugę: od zewnątrz silniej, a od strony drzewostanu - słabiej. Uzyskujemy w ten sposób, według nazewnictwa Włoczewskiego (1968), dwuczęściową smugę 1, w której część pod zwartym drzewostanem znajduje się w zasięgu rozproszonego światła dochodzącego od strony przerzedzonego drzewostanu. Występują tam warunki sprzyjające kiełkowaniu nasion, ale jeszcze niekorzystne dla wzrostu nalotu. Na drugiej części smugi, pod przerzedzonym drzewostanem, ilość światła i opadów dochodzących do dna lasu jest dostateczna dla wzrostu nalotów drzew cieniowytrzymałych (jodły, buka).

W następnym nawrocie cięć dokonuje się dalszego przerzedzenia drzewostanu na smudze (cięcie odsłaniające), tworząc w ten sposób smugę 2 na której poprzednio powstały nalot przechodzi w podrost i równocześnie kształtują się warunki sprzyjające samosiewowi gatunków o większej światłożądności (świerk). Jednocześnie wkraczamy w głąb drzewostanu zakładając tam następną smugę 1. W dalszych nawrotach cięć powtarzamy opisany tok postępowania, wkraczając stopniowo w głąb drzewostanu i równocześnie rozluźniając w coraz większym stopniu smugi od strony jego obrzeża aż do wykonania na nich cięcia uprzątającego. Między poszczególnymi smugami nie ma wyraźnych granic: od zwartego drzewostanu w kierunku otwartej powierzchni powstałej po cięciu uprzątającym na najstarszej smudze, ilość światła i opadów stopniowo wzrasta, stwarzając korzystne warunki dla wzrostu nalotów i podrostów zarówno gatunków cieniowytrzymałych, jak i światłożądnych. Smugi, na których występuje osłona górna drzewostanu, określa się mianem strefy wewnętrznej (2), natomiast smugi, na których podrost korzysta tylko z osłony bocznej przerzedzonego drzewostanu - mianem strefy zewnętrznej (3). W strefie zewnętrznej istnieje możliwość wprowadzania gatunków światłożądnych w toku uzupełnień odnowienia naturalnego.

Zmieniając prostoliniowy przebieg granic smug oraz ich szerokość, można kształtować zróżnicowaną osłonę nalotów i podrostów i w ten sposób regulować skład gatunkowy młodego pokolenia. W latach dobrego urodzaju nasion należy zakładać smugi szersze dla lepszego wykorzystania szansy samosiewu.

W rębni tej zrywkę drewna prowadzi się w kierunku zwartego drzewostanu. Konfiguracja terenu narzuca jednak zawsze układ sieci szlaków zrywkowych. W górach, gdzie często brzeg smugi przebiega prostopadle do warstwie, szlaki zrywkowe muszą być zakładane równolegle do linii smugi.

Źródło:
Eugeniusz Bernadzki „Cięcia odnowieniowe” Warszawa 2000
Zasady hodowli lasu