U niektórych naszych drzew wykształcone już w lecie pąki, po uzyskaniu normalnej wielkości, po kilkutygodniowym okresie spoczynku rozwijają się tego samego roku, dając wtórny przyrost roczny (zwykle około 24 czerwca); są to tzw. pędy świętojańskie.
Takie pędy powstają u wielu drzew (również u drzew owocowych), ale są szczególnie charakterystyczne dla dębów, buków i jesionów. Niekiedy tworzą się one również u innych gatunków, zwłaszcza w młodszym wieku. Można to stwierdzić np. u olszy, grabu, brzozy, a wśród iglastych u modrzewi i świerków. Czasami zdarza się, że pęd świętojański zdąży zawiązać pąk wierzchołkowy, który jeszcze tej samej jesieni rozwinie się znowu w pęd. W ten sposób jednoroczny pęd będzie się składał z trzech różnych stadiów jednego okresu wegetacyjnego.
Pędy świętojańskie często już na pierwszy rzut oka różnią się od pędów wiosennych, np. u różnych gatunków dębów liście na pędach świętojańskich mają zatoki silniej wycięte, a często są też nieco odmiennie zabarwione.