Juglans nigra L. — orzech czarny

Drzewo wysokości do 50 m i 2 m pierśnicy, o zaokrąglonej koronie; kora głęboko spękana, ciemna, prawie czarna. Młode pędy bardzo drobno owłosione. Pąki szczytowe matowo-szare.

Liście pierzaste (często parzysto-pierzaste), długości 25—50 (czasem do 75) cm, złożone z 15—23 jajowatolancetowatych listków, zaostrzonych na szczycie i zaokrąglonych u nasady, nieregularnie piłkowanych, długości 6—12 cm. Górna strona liści prawie naga i lekko błyszcząca, dolna gruczołkowato owłosiona.

Owoce kuliste lub lekko gruszkowate, do 5 cm średnicy; zewnętrzna łupina szorstka i prawie naga, nie pęka przy dojrzewaniu. „Orzech" prawie kulisty, czasem nieco spłaszczony, średnicy 3—4 cm, z grubą i gęsto rzeźbioną skorupą.

Orzech czarny pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej. Wymagania glebowe ma średnie, odporny na suszę.

Drewno ma twarde, mocne, zróżnicowane na jasny biel i ciemnobrązową twardziel. Używane jest do wyrobu oklein, mebli, instrumentów muzycznych.

Jest ładnym drzewem parkowym, często u nas spotykanym. Młode drzewa cierpią od przymrozków wiosennych i jesiennych, starsze są bardziej mrozoodporne.