Niszczenie chwastów

Z chwilą usunięcia drzewostanu, na powierzchniach otwartych, wzmaga się rozwój żywej pokrywy glebowej. Pojawiają się rośliny konkurujące z roślinnością drzewiastą o przestrzeń, światło, pokarm i wilgoć, czyli tzw. chwasty.

Miarą zagrożenia młodych siewek i sadzonek jest wysokość chwastów, zasięg ich systemów korzeniowych, stopień drenowania przez nie gleby i szybkość rozprzestrzeniania się. Do najbardziej niebezpiecznych należą chwasty silnie rozrastające się w górę i na boki, silnie i głęboko ukorzeniające się, rozmnażające się za pomocą rozłogów, kłączy lub obfity obsiew oraz tworzące zbitą darń. Ponadto stopień zagrożenia zwiększa się wskutek wydzielania przez niektóre chwasty substancji trujących (fitoncydy), działających ujemnie na młode drzewka.

Do najbardziej pospolitych i niebezpiecznych chwastów zalicza się: wrzos, malinę, jeżynę, żarnowiec; z traw: trzcinnik, perz, śmiałek, mietlica, kostrzewa, prasownica, trzęślica oraz turzyce, sity, orlica, skrzypy, wierzbówka, pokrzywa. Stosunkowo najmniej niebezpieczne są odnawiające się z nasion zioła, np. starzec, przymiotno, przytulia, jasnota, szczaw oraz niektóre trawy nie tworzące gęstej darni.

Sposób zwalczania chwastów zależy od ich właściwości, stopnia opanowania uprawy i szkodliwości w stosunku do roślin drzewiastych. Na ogół większego wkładu pracy przy odchwaszczaniu wymagają uprawy pochodzące z siewu niż z sadzenia. Chwasty zwalcza się najczęściej mechanicznie. Do mechanicznych sposobów należy motyczenie i wycinanie.

Skutecznym, ale bardzo pracochłonnym sposobem odchwaszczania jest motyczenie upraw. Zapobiega ono rozrastaniu się chwastów oraz sprzyja utrzymaniu gleby w wysokiej sprawności przez zapobieganie wyparowywaniu wody z głębszych warstw oraz przez dopuszczanie powietrza do jej górnej warstwy. Zabieg ten powinien być wykonywany przede wszystkim w siewach, szczególnie na glebach suchszych oraz skłonnych do zaskorupiania się. Do motyczenia używa się motyk takich samych jak w szkółkach. Na glebach cięższych wygodniejsze są motyki ciężkie i węższe, na lżejszych - lżejsze i szersze. Motyczenie jest skuteczne zwłaszcza we wczesnym stadium rozwoju chwastów.

Kolejnym sposobem zwalczania chwastów jest ich wyrywanie, łamanie, tratowanie, ścinanie lub wykaszanie. Stosuje się je w miejscach, gdzie nie przeprowadza się motyczenia lub jako uzupełnienie tego zabiegu między rzędami siewu lub sadzenia. Wyrywanie zapobiega odrastaniu chwastów z korzenia i może być stosowane względem roślinności mającej dużą siłę odroślową. Zabieg ten może być wykonywany, kiedy rośliny są jeszcze młode a ziemia jest nasiąknięta wilgocią. Ponieważ jest to zabieg pracochłonny, wykonuje się go tylko w wypadkach poważnego zagrożenia sadzonek i szczególnej żywotności chwastów. Częściej stosuje się wycinanie lub wykaszanie za pomocą sierpa, kosy leśnej, wykaszarki. Usuwa się całą roślinność zielną porastającą miedzyrzędy. Praca powinna być wykonana starannie, ze względu na możliwość uszkodzenia sadzonek. Wycinanie jest wskazane tam, gdzie wysokie chwasty zbyt zacieniają sadzonki gatunków światłożądnych oraz grożą przygnieceniem, gdy zostaną obciążone śniegiem w porze zimowej. Wycinanie niektórych chwastów, np. jeżyn, pobudza je do szybszego i bujniejszego odrastania. Wtedy skuteczniejszy jest zabieg tratowania nogami, za pomocą specjalnego obuwia - deptak Hiernera. Złamane łodygi trudniej odbijają w związku z czym wzrost zostaje wyraźnie stłumiony. Niszczenie chwastów przez wydeptywanie można stosować zamiast jesiennego wykaszania chwastów. Ma ono na celu ochronę sadzonek przed wygnieceniem prze zeschłe chwasty w czasie obfitych opadów śniegu.

Następną mało stosowaną metodą walki z chwastami jest zakładanie osłonek tekturowych pod sadzonki. Zastosowanie takich osłonek na gruntach porolnych zabezpiecza sadzonki przez 3 lata.

Powszechnym sposobem walki z chwastami na uprawach jest wykorzystanie sprzętu zmechanizowanego. Do przeprowadzenia pielęgnacji gleby, spulchnienia wierzchniej warstwy oraz niszczenia chwastów na międzyrzędach upraw leśnych w wieku 1-5 lat stosuje się bronę talerzową „Nizińskiego” U 346 i bronę talerzową „Henicza” U 346/1.


Źródło: Elżbieta Murat „Poradnik hodowcy lasu” Warszawa 1999

n/niszczenie-chwastow.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:40 (edycja zewnętrzna)