Łęg jesionowo olszowy — Circaeo-Alnetum OBERD. 1953

Jest to najczęściej występujące w Polsce zbiorowisko niżowego lasu łęgowego.

Warstwę drzew tworzą olsza czarna (Alnus glutinosa) i jesion wyniosły (Fraxinus excelsior); w mniejszej ilości występują także klon pospolity (Acer platanoides), grab pospolity (Carpinus betulus), czeremcha pospolita (Padus avium), wiąz górski (Ulmus scabra), a w płatach w Puszczy Białowieskiej ponad nimi góruje jeszcze świerk (Picea). Podszycie rozwinięte bujnie, głównie z podrostu drzew, z dominującą czeremchą.

Bujnie rozwinięte runo o charakterze ziołorośli zróżnicowane jest na kilka warstw, gdzie dominują okazałe byliny. W najwyższej warstwie runa panuje pokrzywa zwyczajna (Urtica dioica) dorastająca do 2 m wysokości, wiązówka błotna (Filipendula ulmaria), ostrożeń warzywny (Cirsium oleraceum). W warstwie środkowej, o największej liczbie gatunków, występują: świerząbek orzęsiony (Chaerophyllum hirsutum), turzyca odległokłosa (Carex remota), niecierpek pospolity (Impatiens nolitangere), tojeść pospolita (Lysimachia vulgaris) wietlica samicza (Athyriumfilix-femina), bodziszek cuchnący (Geranium robertianum), kuklik zwisły (Geum rivale), jasnota plamista (Lamium maculatum).

Niżej panują: jaskier rozłogowy (Ranunculus repens), śledziennica skrętolistna (Chrysosplenium alternifolium), rzeżucha gorzka (Cardamine amara) oraz mchy. Z pnączy spotykamy tu chmiel zwyczajny (Humulus lupulus). Ten nadzwyczaj bujny rozwój runa w zespole jest możliwy między innymi także wskutek dostępu światła do dna lasu.

W Circaeo-Alnetum występują nielicznie gatunki przechodzące z olsów, takie jak: tojeść pospolita (Lysimachia vulgaris), psianka słodkogórz (Solanum dulcamara), przytulia błotna (Galium palustre), karbieniec pospolity (Lycopus europaeus), turzyca długokłosa (Carex elongata), tarczyca pospolita (Scutellaria galericulata), kosaciec żółty (Iris pseudacorus), zachylnik błotny (Thelypteris palustris), gorysz błotny (Peucedanum palustre). Nie spotyka się tu gatunków borowych. Obficie natomiast występują gatunki z żyznych lasów liściastych z rzędu Fagetalia, wspólnych z buczynami i grądami.

Gleby, na których występują łęgi jesionowo-olszowe odznaczają się dużą żyznością i odczynem obojętnym. Zaliczane są do gleb mułowo-glejowych; w odróżnieniu od olsów nie mają one charakteru torfowego, części mineralne wyraźnie przeważają nad organicznymi.

W profilu glebowym zaczyna się warstwa próchniczno-akumulacyjna, czarnobrunatna, leżąca na podłożu mineralnym, zazwyczaj zwięzłym piasku lub glinie. Ta głębsza warstwa wykazuje wyraźne oglejenie. Płaty zespołu występują wyraźnie w miejscach okresowo zatapianych, na glebach mokrych, lecz pozostających pod wpływem wody podsiąkającej, ruchomej, nie mającej tendencji do stagnowania; spotykamy je na terenach płaskich, w dolinach wolno płynących rzeczek i strumieni.