Kalina koralowa

Viburnum opulus L. — kalina koralowa

Krzew wysokości do 4 m, z jasnoszarą korą pni i gałęzi.

Pędy nagie, gładkie, niekiedy szarobiałe, czasem z czerwonawym odcieniem. Pąki siedzące; liściowe wydłużone, kwiatowe jajowate, brązowe, pokryte 2 łuskami.

Liście długości 5—12 cm, w zarysie okrągławe, z 3—5 szerokimi, zębatymi klapami. Dolna strona liści nieznacznie owłosiona; na ogonkach liściowych kilka dużych gruczołków (miodniki pozakwiatowe). Kalina kwitnie od maja do czerwca.

Kwiaty białe, pięciodzielne, zebrane w płaskie kwiatostany, średnicy do 10 cm, z dużymi kwiatami płonnymi na obwodzie. Owoce szkliste, czerwone, kulistoowalne, długości 8 mm, jednonasienne pestkowce, dojrzewające we wrześniu.

Rozmieszczenie: cała Europa, z wyjątkiem północy, Kaukaz, zachodnia Syberia i północna Afryka. Kalina koralowa jest pospolita w całej Polsce. Rośnie przeważnie na glebach cięższych, wilgotnych, często w olszynach na zalewach, nad rzekami i rowami, w podszyciu i brzegach lasów. Objęta jest częściową ochroną.

Odporna na mróz i ocienienie. Wytwarza silnie rozwinięty system korzeniowy i daje odrośle z pnia. Rozmnaża się łatwo z sadzonek zdrewniałych lub zielnych. Drewno ma białawy biel i żółtą twardziel.

W ogrodach i parkach sadzona jest często jej forma ogrodowa, nazywana popularnie „buldeneżem”. Forma ta (V. opulus 'Roseum') ma wszystkie kwiaty płonne, zebrane w kuliste, ciężkie kwiatostany.

k/kalina-koralowa.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:40 (edycja zewnętrzna)