Abies procera REHD. (A. nobilis LIND.) — jodła szlachetna

Drzewo dorasta w ojczyźnie do wysokości 30—60 (85) m i pierśnicy 50—100 (275) cm. Tworzy stożkowatą i nisko osadzoną koronę, w starości kopulastą i wysoko umieszczoną. Kora szara; na starych pniach — ciemnoszara i słabo spękana, cienka. Młode pędy nieznacznie rudo owłosione: pąki jajowate, wydłużone, ożywiczone.

Igły długości 2,5—3,5 cm i szerokości 1,5 mm, równowąskie, obustronnie niebieskawozielone (nalot woskowy), z aparatami szparkowymi na obu stronach; na dolnej stronie wąskie, białe paski. Wierzchołki igieł zaokrąglone i często znacznie wycięte. Igły gęsto ułożone, prawie jedna przy drugiej, na dolnej stronie płasko rozłożone, na górnej w bocznych rzędach dłuższe, w środkowych krótsze, u nasady przyciśnięte do pędów, a następnie wygięte ku górze (bardzo charakterystyczne). Pęd jest prawie niewidoczny, zarówno po jednej, jak i drugiej stronie.

Szyszki bardzo duże, długości 14—25 cm i szerokości 7—8 cm, początkowo zielone, potem fioletowobrązowe, z gęsto ułożonymi łuskami nasiennymi i dłuższymi od nich, zawiniętymi łuskami wspierającymi. Nasiona matowo-brązowe, często czerwonoplamiste; skrzydełko błyszczące, barwy jasnobrązowej do słomiastej. Zdolność kiełkowania nasion 40—50%.

W ogrodach i parkach uprawiana jest niekiedy A. procera f. glauca REHD. — forma o igłach niebiesko zabarwionych, uważana za jedną z najpiękniejszych jodeł. Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej. Ma niewielki zasięg w górach, głównie w Górach Kaskadowych na wysokości 750—2200 m n.p.m.

Drewno ma cenne, nie ustępujące innym gatunkom jodeł. Do Europy wprowadzona do Anglii i Niemiec w 1831 r. jako drzewo dekoracyjne, rośnie dobrze i w 60 roku dorasta 25—30 m wysokości.

W naszych lasach nie ma znaczenia. W nadleśnictwie Wirty istnieje powierzchnia doświadczalna A. procera w wieku około 80 lat.