Jodła syberyjska

Abies sibirica LEDEB. — jodła syberyjska

Jodła syberyjska jest drzewem dorastającym do wysokości 30 m i pierśnicy 0,5 m. Pędy ma szare, nieznacznie owłosione; pączki są małe, kuliste, pokryte obficie żywicą.

Igły długości 1,5—3,5 cm są bardzo cienkie i delikatne (przypominają nieco niektóre formy jedlicy), z górnej strony błyszczące, zielone, z dwoma bardzo wąskimi paskami aparatów szparkowych na dolnej stronie, wierzchołki igieł zaokrąglone i wycięte. Igły zwykle nastroszone i skierowane ku przodowi.

Kwiatostany męskie żółtawe, owalne, kwiatostany żeńskie zielonkawe lub brunatnoczerwone, podługowate. Kwitnie w końcu maja i na początku czerwca.

Szyszki cylindryczne, długości 5—8 cm, zielone przed dojrzewaniem; dojrzałe — jasnobrązowe, częściowo pokryte żywicą. Łuski okrywowe o połowę krótsze od nasiennych i ukryte. Szyszki rozpadają się we wrześniu.

Występuje w północno-wschodnich rejonach europejskiej części Rosji, zachodniej i środkowej Syberii do Kamczatki, a na południu — do Turkiestanu i Mandżurii. Tworzy lasy w górach, występując aż do górnej granicy lasu (1200—2000 m n.p.m.). Jest to gatunek mrozoodporny chłodnego klimatu kontynentalnego. W zachodniej Europie rośnie źle. W Polsce w arboretum w Rogowie mamy 26-arową powierzchnię doświadczalną w wieku ponad 50 lat. Obserwacje wzrostu tego gatunku wskazują, że nie ma dla nas znaczenia jako drzewo leśne ani dekoracyjne.

Słoje roczne widoczne na wszystkich przekrojach. Strefa drewna późnego w słoju rocznym rozwinięta słabiej niż strefa drewna wczesnego, nieznacznie odróżnia się nieco ciemniejszym zabarwieniem. Promienie drzewne są niewidoczne gołym okiem. Drewno często podlega uszkodzeniom przez grzyby powodujące zgniliznę. Używane jest do tych samych celów co drewno świerka.

j/jodla-syberyjska.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:40 (edycja zewnętrzna)