Gleby murszowate

Są to gleby morfologicznie podobne do murszowych, położone w terenie niskim, podmokłym lub płaskim, ale odwodnionym i skutkiem tego o przerwanym procesie bagiennym oraz postępującej humifikacji i mineralizacji murszu.

W profilu glebowym występuje warstwa organiczna lub mineralno-organiczna, murszowa lub murszowata, która uległa już częściowo lub całkowicie humifikacji na skutek odwodnienia, stanowiąc poziom diagnostyczny melanic. Pod tym poziomem występuje poziom gleyic.

Miąższość poziomu melanic wynosi co najmniej 30 cm i zawiera poniżej 11,6% węgla organicznego. Dopuszcza się w części tego poziomu zawartość C organicznego powyżej 11,6%. Obecność w części poziomu melanic warstwy murszu o zawartości węgla organicznego powyżej 11,6%, w granicach 11,6-5,8% i poniżej 5,8% i miąższości poniżej 30 cm, jak również ich odczyn, są podstawą wydzielania podtypów gleb murszowatych. Gleby murszowate są kwaśne i lekko kwaśne. Odczyn w całym profilu wynosi pH w H2O poniżej 6,5. Tak ujęte właściwości geochemiczne tych gleb rozdzielają je od czarnych ziem, które morfologicznie są do nich bardzo podobne.

Właściwości geochemiczne gleb murszowatych dzielą je na odmiany eutroficzne i mezotroficzne.

Odmiany eutroficzne tworzą siedliska lasu wilgotnego i lasu łęgowego.

Są to potencjalne zbiorowiska niskich grądów (Tilio - Carpinetum circaeaetosum i astrantietosum) oraz łęgu wiązowo-jesionowego (Ficario - Ulmetum).

Odmiany mezotroficzne gleb murszowatych to siedlisko olsu i lasu mieszanego bagiennego. Są to potencjalne zbiorowiska typowego olsu porzeczkowego (Ribo nigri - Alnetum) i olsu tofowcowego (Sphagno squarrosi - Alnetum).

g/gleby-murszowate.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:39 (edycja zewnętrzna)