Gatunek ten jest pospolity w całym kraju, zarówno w lesie jak i w zadrzewieniach. Znacznych rozmiarów dochodzi w warunkach górskich i tu mógłby być wykorzystywany przemysłowo. Przeznaczany jest głównie na opał.

Drewno jarzębiny jest średnio ciężkie, twarde, trudno łupliwe. Kurczliwość duża. Niezbyt skłonne do pęknięć desorpcyjnych i paczenia się. Obróbka skrawaniem dość łatwa; wygładza się łatwo, bardzo dobrze się toczy. Dobre drewno snycerskie. Łatwo ulega rozkładowi przez grzyby. Trwałość w stanie suchym zadowalająca, na wolnym powietrzu bardzo mała.

Drewno jarzębiny posiada małe, po całym przekroju rozrzucone, gołym okiem niewidoczne naczynia i bardzo liczne, dobrze widoczne promienie drzewne oraz wyraźne, zwykle nieregularne słoje roczne.

Drewno jest wytrzymałe, dość ciężkie i twarde, bardzo trudno łupliwe; trwałość drewna jest mała, wartość opałowa średnia. Barwa drewna jarzębiny jest dwojaka; twardziel jest barwy brązowej z wyraźnym odcieniem czerwonym; biel, stosunkowo duży, szeroki, posiada barwę siwawą z odcieniem czerwonawym.

Użyteczność drewna jest stosunkowo niewielka; nadaje się do robót stolarskich, lecz nie jest używane na ten cel ze względu na trudną obróbkę (zwłaszcza należyte wygładzenie drewna jarzębiny jest prawie niemożliwe). Używane bywa do robót rzeźbiarskich i snycerskich, jakkolwiek i na te cele nie jest zbyt dobre.