Gatunek ten jest dość często spotykany w lasach, głównie na obrzeżach. Udział jego w ogólnej masie pozyskiwanego drewna jest wyjątkowo mały i z tego powodu ze względów ekonomicznych najczęściej w leśnictwie trafia do drewna opałowego. W przerobie używane jest głównie drewno z sadów.

Drewno jabłoni jest dość ciężkie, trudno łupliwe, dość trudno zapalne. Kurczliwość duża. Przy suszeniu skłonne do pęknięć desorpcyjnych i paczenia się. Przy zmianach wilgotności i temperatury otaczającego powietrza wymiary wysuszonego drewna niewiele się zmieniającą (drewno mało „pracuje). Obróbka skrawaniem łatwa; łatwo osiąga się gładką powierzchnię. Bardzo dobrze się toczy i frezuje; dobre drewno snycerskie. Dobrze się poleruje, polituruje i barwi; używane do imitacji drewna hebanowego. Parzenie nadaje drewnu ciemniejszą barwę i uwydatnia rysunek. Trwałość w stanie suchym — dość dużą, w stanie mokrym i na wolnym powietrzu — niewielka.

Drewno jabłoni dzikiej ma cechy podobne do drewna gruszy dzikiej, różni się od niego jednak głównie mniejszą wyrazistością promieni drzewnych oraz odmienną barwę, która jest różna w zależności od części drewna; twardziel zajmująca przeważającą część przekroju, jest barwy brązowo-czerwonej, dość ciemnej; biel natomiast posiada barwę białawą z lekkim odcieniem czerwonawym.

Właściwości techniczne drewna są podobne jak drewna gruszy, dlatego też i użyteczność jego jest, ogólnie biorąc, podobna do drewna gruszy. Najchętniej jest używane w stolarstwie; amatorsko wyrabia się z niego okleinę w małych zakładach, na specjalne zamówienie.