Grab jest gatunkiem pospolitym na wszystkich nizinnych, żyźniejszych siedliskach; jest on typowym gatunkiem dolnych pięter drzewostanu, wytwarza pnie krótkie, często z bardzo silnie falistym obwodem. Z tych powodów wartość użytkowa drewna obecnie jest dość mała.

Drewno grabowe jest ciężkie, bardzo twarde, bardzo trudno łupliwe, trudno zapalne. Kurczliwość duża. W suszeniu trudne, skłonne do pęknięć desorpcyjnych. Przy zmianie wilgotności i temperatury otoczenia silnie kurczy się lub pęcznieje („pracuje). Drewno trudne w obróbce skrawaniem; przy struganiu, frezowaniu i toczeniu daje gładką powierzchnię, lecz łatwo wyłupuje się.

Daje dobrze się barwić, polerować i politurować. Nasycalność słaba. Drewno grabowe jest odporne na działanie kwasów i zasad. Drewno świeże jest bardzo mało trwałe, podczas składowania łatwo ulega zaparzeniu i rozkładowi przez grzyby. Trwałość naturalna w konstrukcjach jest średnia.

Drewno grabowe ma pod względem zewnętrznego wyglądu i własności fizycznych pewne charakterystyczne cechy, po których można go łatwo odróżnić od drewna innych rodzajów drzew.

Najbardziej charakterystycznym takim szczegółem jest duża i wyraźna falistość słojów rocznych, która powoduje nieregularny przekrój poprzeczny, o znacznych miejscami wypukłościach lub wklęsłościach. Przyczyną tego zjawiska jest znacznie mniejszy przyrost pnia na grubość w miejscach większego skupienia promieni drzewnych.

Drewno ma barwę białą z odcieniem brudno-żółtawym; cały przekrój ma barwę jednakową bez różnicy pomiędzy rdzeniem, twardzielą i bielem; warstwy drewna wczesnego mało się różnią od warstw drewna późnego i gdyby nie duża falistość słojów rocznych, byłyby one prawie niewidoczne. Promienie drzewne posiada grabina duże, ułożone, podobnie jak u buczyny, w wiązki; różnią się jednak od promieni drzewnych buczyny nie tylko wymiarami, ale również tym, że są mniej zabarwione i mniej błyszczące; powoduje to zatem ich mniejsza wyrazistość.

Zastosowanie drewna grabowego jest ograniczone. Teoretycznie można go przeznaczyć do przerobu w każdej dziedzinie przemysłu drzewnego. Trudność w sformułowaniu odpowiedniej partii towaru żądanej jakości znacznie ogranicza zasięg jego przerobu.

Cechy drewna raczej wykluczają stosowanie go w budownictwie i przemyśle stolarskim. Pozostaje więc możliwość przeznaczenia go do wytwarzania drobnych przedmiotów użytku domowego i uchwytów narzędzi. Na ten ostatni cel nie jest jednak najlepszym materiałem, gdyż odparza ręce. Z drewna grabowego wytwarza się bardzo dobre kliny do ścinki drzew. Wielokrotnie podnosi ich użyteczność i trwałość modyfikacja drewna za pomocą par amoniaku i prasowanie (proces bardzo prosty, do zastosowania w każdym nadleśnictwie). Drewno grabowe jest wyśmienitym materiałem do zwęglania i na opał.