Quercus coccinea MUENCH. — dąb szkarłatny

Drzewo wysokości do 25 m, o dość wąskiej i luźnej koronie. Gałązki żółtoczerwone. Kora szara i gładka. Pędy cienkie, nagie, ciemnopomarańczowe. Pąki owalne tępe, czerwonawobrunatne, powyżej środka białawo omszone.

Liście długości 8—15 cm, głęboko pierzastoklapowane, z 7—9 odległe ząbkowanymi klapami, odstającymi pod kątem prostym. Nasada zwykle ucięta, rzadziej szerokoklinowata. Obie strony liści błyszczące; dolna strona jaśniejsza, z małymi kępkami rdzawych włosków w kątach nerwów.

Owoce na krótkich szypułkach; żołędzie jajowate, do 2,5 cm długości, zagłębione w miseczce do 1/3—1/2 ich długości, dojrzewające w drugim roku po kwitnieniu.

Dąb szkarłatny pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej, gdzie rośnie w lasach prawie wyłącznie na glebach wilgotnych. Jest blisko spokrewniony z dębem czerwonym i podobny do niego, ale ma liście głębiej powcinane, w jesieni szkarłatnoczerwone.

Gatunek bardzo rzadko w Polsce spotykany, niezupełnie mrozoodporny.