Cyprysik tępołuskowy

Chamaecyparis obtusa SIEB. et ZUCC. — cyprysik tępołuskowy (c. japoński)

Drzewo wysokości około 35 (50) m i pierśnicy 1,5 (2,0) m. Koronę ma gęstą, szeroką, stożkowatą, z odstającymi gałęziami. Kora na pniach czerwono-brązowa, dość gładka, łuszcząca się cienkimi pasmami. Gałązki na wierzchołkach lekko zwieszające się; rozgałęzione w jednej płaszczyźnie. Łuski grube, tępo zakończone, przylegające do gałązek, ciemnozielone. Na spodniej stronie pomiędzy igłami występuje biały nalot w kształcie rozsuniętej litery Y.

Szyszki osadzone na krótkich szypułkach, kuliste, 10—12 mm szerokości, brunatnopomarańczowe, zawierające najczęściej 8, rzadziej 9—10 zdrewniałych łusek. Tarczki łusek zaopatrzone są pośrodku w krótki, tępawy, wygięty ku przodowi dziobek. Pod każdą łuską występują po 2 lub 3 nasiona, zaopatrzone dwustronnie wąskimi, skórzastymi skrzydełkami.

Drewno jest zróżnicowane na biel i twardziel. Biel barwy białej, twardziel czerwonawa. Słoje roczne wąskie, wyraźnie widoczne. Promienie drzewne gołym okiem niewidoczne. Drewno lekkie, bardzo twarde, uważane w Japonii za najcenniejsze obok drewna Cryptomeria japonka.

Gatunek ten pochodzi z Japonii, gdzie rośnie między 30 a 38° szerokości geograficznej północnej i tworzy wraz z cyprysikiem groszkowym lasy górskie na wysokości 400—1500 m n.p.m. Wymaga gleb żyznych i wilgotnych.

Do Europy sprowadzony w 1861 r.; w Polsce jest rzadko spotykany, jego próby uprawy w lesie zawiodły, ale jako odporny na mróz może być sadzony w parkach zachodniej części Polski.

c/cyprysik-tepoluskowy.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:39 (edycja zewnętrzna)