Barwa gleby jest ważną cechą morfologiczną, pomocną w rozróżnianiu miąższości poszczególnych poziomów i warstw w profilach glebowych. Zabarwienie poziomów glebowych jest dość silnie związane ze składem oraz fizycznymi i chemicznymi właściwościami utworów glebowych.

Barwę nadają określone związki chemiczne występujące w glebie:

• próchnica (barwy czarne, szare, brunatno-szare itp.),
• związki żelaza (barwy czarne, czerwone, pomarańczowe, żółte, rdzawe, brunatne, zielonkawe itp.),
• związki manganu (barwy czarne, brunatne itp.),
• ziarna kwarcu i konkrecje kalcytu (barwy białe).

Zabarwienie gleby może mieć charakter jednolity lub niejednolity. Przewaga barw brunatnych związana jest często z zasobnością i dużą biologiczną aktywnością gleby.

Biaława barwa pod poziomem próchnicy nadkładowej świadczy o wymyciu związków żelaza oraz o silnym zakwaszeniu gleby, niskiej zawartości składników mineralnych, małej aktywności biologicznej.

Barwy niebieskawo-zielone wskazują na nadmierne uwilgotnienie kwaśną wodą zastojową i złą aerację gleby.

Barwa gleby wpływa w sposób bardzo istotny na jej bilans cieplny. Gleby o ciemnym zabarwieniu adsorbują więcej ciepła niż jasne, tym samym szybciej na wiosnę aktywizują się pod względem biologicznym, ale też szybciej wysychają niż gleby o jaśniejszej powierzchni. Zależnie od barwy, gleby pochłaniają 66-92% energii promienistej docierającej do ich powierzchni.