Klasy Krafta

Klasyfikacja Krafta pojawiła się w 1884 r.i do dziś jest aktualna tam, gdzie ocenie podlega stanowisko biologiczne drzewa w populacji. Kraft wyszedł z założenia, że zahamowanie we wzroście drzewa znajduje w drzewostanie odzwierciedlenie w usytuowaniu oraz budowie jego korony. Dlatego, zdaniem Krafta, budowa korony jest najpewniejszym kryterium klasyfikowania drzew.

Na podstawie formy korony i stanowiska biosocjalnego (względna wysokość drzewa w stosunku do najbliższego otoczenia) Kraft przydziela drzewo do :

I klasy - drzew górujących - gdy dominuje ono wysokością i posiada silnie rozwiniętą koronę;

II klasy - drzew panujących - tworzący główny pułap drzewostanu, o dobrze rozwiniętej koronie;

III klasy - drzew współpanujących - o koronach jeszcze normalnie rozwiniętych, jednak zaznaczającej się już degradacji - mimo korzystnego usytuowania w pułapie leśnym;

IV klasy - drzew opanowanych - o koronach mniej lub więcej zdeformowanych, ścieśnionych dwustronnie lub wielostronnie, bądź rozwiniętych jednostronnie;

• podklasa IV a - to drzewa wkleszczone między inne, o koronie ścieśnionej w dolnej części;

• podklasa IV b - drzewa o koronach w części podokapowych - tylko górna część korony jest jeszcze wolna;

V klasy - drzew przygłuszonych - znajdujących się całkowicie pod okapem wyższego sąsiedztwa;

• podklasa V a - drzewa z koroną jeszcze żywą (tylko u gatunków cienistych)

• podklasa V b - drzewa z koroną obumierającą i obumarłą (posusz).

W tej klasyfikacji trzy pierwsze klasy składają się na tzw. drzewostan główny, pozostałe dwie tworzą drzewostan podrzędny.