Salix alba L. — wierzba biała

Drzewo dorastające do 25 m wysokości i 1,5 m pierśnicy, o szerokiej koronie i zwisających końcach gałązek. Kora szara z głębokimi spękaniami. Gałązki żółtawe lub oliwkowobrązowe; za młodu owłosione jedwabiście, potem nagie, giętkie. Pąki owłosione i przylegające do gałązek, czerwonawo-żółte.

Liście długości do 10 cm, lancetowate, zaostrzone, piłkowane na brzegu. Młode liście obustronnie jedwabiście owłosione, starsze — tylko na dolnej stronie. Przylistki lancetowate, słabo rozwinięte lub brak.

Kwiaty żeńskie z jednym miodnikiem, 2 pręciki. Kwitnie w kwietniu i maju, jednocześnie z rozwojem liści. Nasiona dojrzewają w końcu maja lub początku czerwca.

Wierzba biała występuje w Europie, Azji i północnej Afryce; w całej Polsce jest pospolita na takich samych terenach jak wierzba krucha. System korzeniowy ma silnie rozwinięty, głęboki. W stosunku do gleby jest mało wymagająca. Rośnie szybko, wymaga dużo światła. Rozmnaża się z nasion lub wegetatywnie ze zrzezów lub żywokołów. Po ścięciu daje słabe odrośle z pnia; odrośli korzeniowych nie wytwarza. Drewno rozpierzchłonaczyniowe, o wąskim, białawym bielu i czerwonobrązowej twardzieli; jest miękkie i lekkie, nietrwałe. Kora zawiera garbniki i salicynę.

Tworzy liczne formy morfologiczne. Gatunek bardzo zmienny pod względem zabarwienia kory, gałązek, kształtu liści. Łatwo się krzyżuje i daje mieszańce z S. fragilis i S. triandra.