W Polsce obserwuje się wyraźną i stałą dążność do rozwijania składnic drewna, na których prowadzono by obróbkę i wyróbkę drewna okrągłego. Z różnych przyczyn rozwój ten jest jednak znacznie mniejszy niż początkowe zamierzenia. Mimo że dotychczas nie prowadzono opartych na rachunku optymalizacyjnym precyzyjnych analiz kosztów budowy i utrzymania składnic, właśnie te koszty były główną przyczyną istniejącego stanu rzeczy. Wyraźnie było to wyczuwalne szczególnie przy ciężkim drewnie wielkowymiarowym. Stosowane tu urządzenia muszą być duże, o znacznym udźwigu, a więc kosztowne. Opłacalność takiej składnicy związana jest z dużą jej przepustowością, co z kolei powoduje kosztowne dowozy drewna ze znacznej odległości.

Przyjęto u nas inne, tańsze rozwiązanie: lokalizowanie zakładów przemysłu drzewnego, głównie tartaków, w optymalnym miejscu bazy surowcowej. Drewno ze składnic leśnych dowożone jest bezpośrednio do zakładu. Drewno do zakładów przewożone jest w maksymalnych długościach, dopuszczonych ogólnymi przepisami transportowymi. W dostawach bezpośrednich dowozi się u nas większość drewna wielkowymiarowego i tylko mała jego część dostarczana jest za pośrednictwem kolei. Inne środki transportu (np. wodny) nie mają praktycznego znaczenia.

Większy jest u nas rozwój składnic drewna średniowymiarowego z wyraźnie zaznaczoną tendencją do automatyzowania produkcji i do przechodzenia od sprzedaży drewna surowego (wałki, dłużyce kopalniane) do sprzedaży wyrobów (palisada, tarcica). W Polsce nie wyrabia się kompletnych linii składnicowych; akceptowane u nas są systemy niemiecki lub austriacki charakteryzujące się stosowaniem stosunkowo lekkich i prostych przenośników i ładowarek czołowych, a unikające różnych ciężkich dźwigów i żurawi.

Obecne przemiany gospodarcze w naszym kraju mogą sprzyjać rozwojowi składnic Lasów Państwowych. Tendencja do znacznego wzrostu podatków komunalnych w miastach i osiedlach może stymulować tendencję do zmniejszania składów surowca w zakładach przemysłowych. Spowoduje to z kolei chęć zakupu drewna w kłodach, nawet po cenach wyższych, co już na początku lat siedemdziesiątych sygnalizowali niektórzy doświadczeni drzewiarze-praktycy. Możliwość uzyskania większego przychodu za to samo drewno może być zachętą dla leśników do rezygnacji ze sprzedaży drewna dłużycowego. Sprzyjać temu powinna również obowiązująca ustawa o lasach, nakazująca prowadzenie gospodarstwa leśnego w oparciu o zasadę najwyższej rentowności i w sytuacji, gdy środki finansowe dla Lasów Państwowych muszą pochodzić z własnej ich działalności. Wprowadzana u nas jakościowo-wymiarowa klasyfikacja drewna okrągłego, typowa dla rozwiniętych krajów Unii Europejskiej, również przemawia na korzyść szerszego wykorzystywania składnic przez właściciela lasu.

Rozbudowa składnic obróbczych przez właścicieli lasów może być stymulowana i przez obowiązującą w Unii Europejskiej klasyfikację drewna okrągłego. Wprawdzie jest to klasyfikacja jakościowo-wymiarowa podobna do naszej, ale wymagania jakościowe opracowywane są oddzielnie dla każdego gatunku. Inna jest natomiast, bardziej skomplikowana klasyfikacja wymiarowa. Ważną zasadą w stosowaniu norm jest to, że konieczny jest podział drewna na kłody jednolitej jakości (klasyfikacja kłodowa, a nie dłużycowa).

Źródło: Praca zbiorowa „Poradnik użytkowania lasu” Warszawa 2000