Śródlądowy bór suchy (bór chrobotkowy) — Cladonio rangiferinae-Pinetum JURASZEK 1927

Na skrajnie ubogich i suchych piaskach z bardzo niskim poziomem wody gruntowej (2 m) spotyka się niezbyt często i na ogół na niewielkich powierzchniach w różnych regionach Polski, z wyjątkiem Karpat, widne lasy sosnowe, złożone przeważnie z niskich, źle przyrastających, rzadko rosnących drzew.

Ich zwarcie wynosi zwykle 60—70%. Obok sosny może tu występować pojedynczo brzoza (Betula pendula), w podszycie pojedynczo sosna i jałowiec. Ubogie, monotonne runo ma swoisty, szary koloryt od dominujących tu porostów, głównie z rodzaju Cladina (chrobotek) oraz Cetraria islandica (płucnica islandzka). Pod względem liczby gatunków porostów najbogatsze są drzewostany 30—40-letnie. Z mchów najczęściej występuje zęboróg purpurowy (Ceratodon purpureus), widłoząb miotłowy (Dicranum scoparium) i widłoząb falisty (D. rugosum = D. undulatum), rokietnik pospolity (Entodon schreberi) i modrzaczek siny (Leucobryum glaucum).

Warstwa zielna wykształcona jest słabo, głównie są to: wrzos pospolity (Calluna vulgaris), kostrzewa owcza (Festuca ovina), śmiałek pogięty (Deschampsia flexuosa), turzyca wrzosowiskowa (Carex ericetorum), pszeniec zwyczajny (Melampyrum pratense) i borówka brusznica (Vaccinium vitis-idaea). Z borów świeżych przechodzą tutaj macierzanka piaskowa (Thymus serpyllum), mącznica lekarska (Arctostaphylos uva-ursi) i trzcinnik piaskowy (Calamagrostis epigejos). Tu także pojawia się prawnie chroniony goździk piaskowy (Dianthus arenarius).

W starszych zespołach podobny skład florystyczny utrzymuje się tylko tam, gdzie płaty zespołu są trwałe, co ma miejsce w skrajnych warunkach siedliskowych. Ze względu na postępującą eutrofizację siedlisk leśnych, nielicznie występujące płaty boru suchego powinny być objęte ochroną.