Sposoby wykonywania orki w szkółce leśnej

Orka w składy

Kwaterę do zaorania dzieli się na składy (zagony) równej szerokości. Wyznaczając składy należy uwzględniać, że przy składach zbyt szerokich powstaje dużo jałowych przejazdów przy nawrotach, natomiast składy zbyt wąskie również nie są racjonalne, gdyż utrudniają nawroty, przy tym zakłada się ich więcej na kwaterze, a w związku z tym traci się więcej czasu na zapędzanie (wyorywanie grzbietu) i na wykańczanie orki.

Po dokonaniu podziału kwatery na składy, pierwszą fazą orki jest zapędzanie (wyorywanie grzbietu składu). Przy tych czynnościach dość często popełniane są błędy. Przy prawidłowym zapędzeniu pod grzbietem składu nie powinna pozostać calizna (nie zaorana część powierzchni), a grzbiet nie powinien być zbytnio wypiętrzony. Do prawidłowego zapędzenia bardzo pomocne jest wyznaczenie środków składów po przeciwległych stronach kwatery za pomocą wiech.

Na granicach pomiędzy zaorywanymi składami powstają podwójne bruzdy. W celu uniknięcia zbyt głębokich bruzd ostatnie skiby należy nieco spłycać, a przedostatnią skibę wyorywać tylko do połowy normalnej głębokości, aby pług przy skibie ostatniej nie uciekał w lewo. Dla zwężenia bruzdy po zaoraniu ostatniej skiby należy wrócić w lewo i wyorać dokładając powstały próg do skiby przedostatniej.

Orka jednostronna

Przy stosowaniu specjalnych obracalnych lub wahadłowych pługów skiby przy tej orce odkładane są stale w jedną stronę. Orki tymi pługami są najbardziej wydajne (nie ma jałowych przejazdów na nawrotach). Kwatera po orce jednostronnej jest płaska, bez bruzd i grzbietów (nie dzieli się jej na składy). Orka jednostronna jest najwłaściwsza dla szkółek. Zapewnia ona wyrównane warunki glebowe na całej kwaterze.

s/sposoby-wykonywania-orek.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:41 (edycja zewnętrzna)