Śliwa tarnina

Prunus spinosa L. — śliwa tarnina (tarnina)

Ciernisty, gęsty krzew, rzadziej małe drzewo, wysokości do 4 m, z licznymi odroślami korzeniowymi. Pędy skrócone przeobrażają się w ciernie prostopadle odstające od gałązek; młode pędy owłosione.

Liście drobne (2—4 cm dł.), eliptycznojajowate, tępe na szczycie, drobno piłkowane lub karbowane, z górnej strony ciemnozielone, ze spodniej jaśniejsze, młode owłosione, starsze nagie.

Kwiaty białe, średnicy 1—1,5 cm, ukazują się przed rozwojem liści, zwykle po jednym z każdego pąka kwiatowego; szypułki kwiatowe nagie. Kwitnie w kwietniu i maju, przed rozwojem liści.

Owoce kuliste, po dojrzeniu niebieskoczarne i oszronione, 1—1,5 cm średnicy, bardzo cierpkie; dojrzewają w sierpniu i wiszą na krzewach do zimy. Nasiona wymagają stratyfikacji. Zdolność kiełkowania nasion 70—80%.

Gatunek występujący w Europie, północnej Afryce, Azji Mniejszej. Północna granica zasięgu w Europie sięga do 68° szerokości północnej.

Tarnina jest pospolita w całej Polsce na nizinach i w niższych położeniach górskich. Rośnie na miedzach, brzegach lasów i słonecznych zboczach. Daje odrośle i tworzy z biegiem czasu zarośla, bardzo ozdobne w czasie kwitnienia i trudne do przebycia. Wymagania glebowe ma średnie, jest odporna na mróz i suszę, światłożądna. Gatunek pionierski. Roślina miododajna, kwiaty zawierają olejek kamforowy. Wzrost tarniny trwa do 20 lat; żyje do 40 lat.

Drewno ma ciężkie, drobnowłókniste, zróżnicowane na czerwony biel i brunatnoczerwoną twardziel, błyszczące, używane do wyrobów stolarskich i tokarskich. Proste pędy służą do wyrobu lasek. Kora zawiera około 3% garbników, liście — witaminę C.

s/sliwa-tarnina.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:41 (edycja zewnętrzna)