Jest to najstarsza z form rębni częściowych. Pierwotnie miała ona na celu przede wszystkim odnawianie drzewostanów bukowych. We Francji i w Jugosławii stosowana jest w drzewostanach dębowych, a w krajach skandynawskich służy również (lokalnie) do odnawiania drzewostanów sosnowych.

W naszych warunkach rębnię częściową wielkopowierzchniową powinniśmy stosować przede wszystkim do odnawiania drzewostanów bukowych oraz dębowych. Może ona znaleźć również zastosowanie w drzewostanach sosnowych na siedliskach, gdzie istnieją dobre warunki powstawania samosiewów. Oddaje też usługi przy przebudowie drzewostanów (przede wszystkim sosnowych), gdy pod okap wprowadzane są gatunki wymagające w młodości osłony.

W rębni tej maksymalna szerokość powierzchni manipulacyjnej (strefy) nie może przekraczać 150 m, a powierzchnia pola - 6 ha. W uzasadnionych przypadkach, jeżeli pod okapem drzewostanu dobrze rozwijają się podrosty i naloty i zajmują znaczną powierzchnię, to możemy cięciami odsłaniającymi objąć cały drzewostan. Natomiast w drzewostanach słabo trzebionych, o silnym zwarciu, należy operować węższymi pasami manipulacyjnymi (w granicach 100-150 m). Celem stosowania rębni jest wykorzystanie dużej zdolności do odnowienia naturalnego i przekazania korzystnych cech potomstwu. Okres odnowienia krótki lub średni, 10-20 lat.

Proces zasiedlania powierzchni odnowieniowej przez nowe pokolenie lasu realizowany jest przy zastosowaniu czterech rodzajów cięć:

• Cięcia przygotowawcze
• Cięcia obsiewne
• Cięcia odsłaniające
• Cięcia uprzątające

Źródło:
Eugeniusz Bernadzki, “Cięcia odnowieniowe”, PWRiL Warszawa, 2000
Zasady hodowli lasu