Przy sporządzaniu podłoży mieszanych można odpowiednio łączyć korzystne właściwości fizyczne, jak i chemiczne użytych materiałów. Można też zastąpić częściowo lub całkowicie materiały deficytowe i droższe łatwiej dostępnymi oraz tańszymi. Istnieje wiele kombinacji podłoży mieszanych do uprawy sadzonek drzew leśnych.

Należą one do najważniejszych podłoży mieszanych. Dzięki nim można niejednokrotnie uzyskać lepsze warunki wzrostowe niż na jednorodnych podłożach torfowych lub korowych. Odnosi się to przede wszystkim do podłoży z różnych rodzajów torfu i kory świerkowej lub lepiej grubej kory sosnowej. Do produkcji sadzonek nadają się podłoża z domieszką dobrze rozdrobnionej kory świerkowej dodawanej do torfu w stosunku 1:2 do 1:4 (im większe cząstki tej kory, tym więcej torfu należy dodać). W wypadku kory sosnowej dobre wyniki daje kora o cząstkach mniejszych niż 20 mm, składowana po rozdrobnieniu przez około pół roku i zmieszana z torfem lub ściółką w stosunku 1:1. Domieszka kory jest szczególnie wskazana w wypadku dobrze rozłożonego torfu, który ma wystarczającą pojemność wodną, ale małą pojemność powietrzną. Poprawia ona też stosunki cieplne w podłożu. W porównaniu z czystym torfem mieszane podłoża korowo - torfowe mają zmniejszoną pojemność sorpcyjną.

Przez dodanie piasku do torfu zwiększa się przepuszczalność wody przez podłoże, które łatwiej się nawilża po wysuszeniu. W podłożu takim ogólna objętość przestworów jest przeważnie mniejsza niż w samym torfie, ponieważ większy jest udział cząstek stałych. W zależności od wielkości ziaren piasku zwiększa się udział drobnych przestworów, a zmniejsza — dużych i średnich. Ogranicza to zdolność zatrzymywania wody przez podłoże przy dużej jej dostępności dla roślin. Właściwości powietrzne torfu nie pogarszają się, jeżeli zostaje użyty piasek gruby, który w większym stopniu niż piasek drobny zmniejsza zdolność zatrzymywania wody. Zdolność sorpcyjna piasku, niezależnie od uziarnienia, jest znacznie ograniczona. Domieszka piasku nie powinna więc być za duża. Dobre sadzonki uzyskuje się na podłożu z torfu i piasku, zmieszanych w stosunku 1:1. Zwiększenie udziału torfu (np. do 7:3) poprawia właściwości uprawowe podłoża. Podłoże torfowo-piaskowe uzyskuje się także przez wysypanie torfu odpowiednio grubą warstwą na miejscową glebę piaszczystą, a następnie wymieszanie glebogryzarką. Gleba ta powinna być wcześniej dokładnie odchwaszczona, nawet przy użyciu środków chemicznych.

Oprócz omówionych podłoży mieszanych, do produkcji sadzonek używane są także różne inne podłoża. Stosuje się np. kombinację torfu, głównie wysokiego, grubej kory sosnowej oraz piasku w stosunku 1:1:1. Na uwagę zasługują też mieszanki torfu wysokiego ze ściółką jodłową lub świerkową w proporcjach od 7:3 do 3:7. Łączą one zalety obu podłoży jednorodnych. Do materiałów tych może być dołączona w równej proporcji (1:1:1) rozdrobniona kora sosnowa lub trociny iglaste. Dobre podłoże tworzy też połączenie ze sobą różnych rodzajów ściółek. Można również mieszać wspomniane ściółki tylko z korą, trocinami albo piaskiem w stosunku 1:1.

Trociny, szczególnie sosnowe, powinny być przed użyciem przez 2—3 lata kompostowane. Trociny świerkowe i jodłowe są lepszym materiałem niż sosnowe, gdyż zawierają mniej substancji żywicznych, hamujących wzrost. Zmieszane z torfem w proporcjach 2:1 do 1:2 mogą tworzyć podłoża o niezadowalających właściwościach. Ze względu na wysoki stosunek C:N (do 150) w trocinach wymagają one silniejszego nawożenia szczególnie azotowego niż w wypadku czystego torfu. Zmniejsza ono negatywny wpływ substancji żywicznych oraz przechwytywania składników pokarmowych przez mikroorganizmy rozkładające drewno. Trociny zwiększają pojemność wodną podłoży.

Dodatek gliny, pozyskanej z głębszych warstw gleby i po wysuszeniu zmielonej, poprawia żyzność podłoży, zwiększając udział części spławialnych. Mniejsze zastosowanie znalazły u nas podłoża powstałe ze zmieszania w różnych ilościach torfu z węglem brunatnym lub perlitem, kory z piaskiem lub trocinami, ściółki jodłowej lub świerkowej z węglem brunatnym, lub glinką lessową, piasku z trocinami, węglem brunatnym lub perlitem. Domieszkę trocin rozdrobnionego węgla brunatnego i glinki lessowej znoszą lepiej sadzonki liściaste niż iglaste.

Podłoża zastosowane w Polsce do uprawy siewek ważniejszych gatunków drzew leśnych (wg różnych źródeł)

Objaśnienia symboli:

T — torf wysoki lub przejściowy, K — kora sosnowa, Ś — ściółka jodłowa lub świerkowa, Tr — trociny iglaste, P — piasek słabogliniasty, L — glinka lesowa, W — miał węgla brunatnego