Sophora japonica L. — perełkowiec japoński (szupin chiński, sz. japoński)

Drzewo wysokości do 25 m, z szeroką, zaokrągloną koroną.

Kora na starych pniach ciemnoszara i głęboko spękana. Gałązki ciemnozielone (również starsze), nagie, bez cierni. Pąki bardzo drobne, czarniawe, prawie ukryte w zgrubiałej nasadzie ogonków liściowych.

Liście długości do 25 cm, złożone z 5—17 listków. Listki długości 3—5 cm, jajowate lub jajowatolancetowate. Górna strona liści ciemnozielona i błyszcząca, dolna sinawa.

Kwiaty motylkowe, kremowobiałe, zebrane w duże (do 30 cm dł.), luźne wiechy na szczytach pędów. Kwitnie w końcu lipca i sierpniu. Strączki długości 5—8 cm, przewężone między nasionami, w przekroju poprzecznym okrągłe, dojrzewające we wrześniu i październiku. W Polsce nasiona dojrzewają bardzo rzadko, do tego konieczny jest długi okres ciepłej i słonecznej pogody.

Perełkowiec japoński występuje w stanie dzikim w Chinach i Korei, w Japonii natomiast jest tylko sadzony. Jest ładnym, późno kwitnącym drzewem, cennym nie tylko dla terenów zielonych, ale również dla pszczelarstwa. Ciemnozielone liście zachowują barwę do późnej jesieni i nie zmieniają jej przy opadaniu.

Perełkowiec na ogół dobrze znosi nasz klimat, ale młode drzewka w ostrzejsze zimy mogą przemarzać, zwłaszcza na wschodzie kraju. Należy go sadzić w miejscach ciepłych i słonecznych, na glebach dobrych, głębokich i nie za wilgotnych. Od robinii łatwo go odróżnić po zielonych pędach, pozbawionych cierni.

Drewno odznacza się dobrymi właściwościami technicznymi; jest używane w przemyśle meblarskim i parkietowym.