Larix kaempferi CARR. (L. leptolepis ENDL., L. japonica CARR). — modrzew japoński

Drzewo wysokości 30—35 m i pierśnicy 0,5 (1,0) m, z szeroko rozpostartymi konarami (tworzącymi szeroką koronę i grubą) spękaną korowiną na pniach, w szczelinach czerwono zabarwioną.

Pędy roczne malinoworóżowe, często z sinym nalotem woskowym i nieznacznie owłosione. Pędy skrócone grube, krótkie, kuliste, czerwonawe. Igły długości 2—3,5 cm, tępe, niebieskawozielone, z widocznymi białymi liniami aparatów szparkowych.

Szyszki okrągłoowalne, długości 2—3,5 cm, złożone z 45—50 cienkich łusek, często wykrojonych i zwykle z brzegami rozetkowato wywiniętymi na zewnątrz (cecha charakterystyczna). Szyszki dojrzewają w październiku, nasiona wypadają w jesieni.

Nasiona długości 3—4 mm, z błyszczącymi, brązowymi skrzydełkami. Zdolność kiełkowania nasion wynosi 25—50%.

Rośnie w Japonii, w górach prowincji Hondo, na wysokości 1600—2700 m n.p.m., na terenach wulkanicznych, gdzie tworzy lite drzewostany i mieszane z innymi tamtejszymi gatunkami. Masowo uprawiany w Europie i Ameryce Północnej. Do Europy sprowadzony w 1861 r.

Ocienienie znosi lepiej od innych gatunków; może być uprawiany nawet na uboższych siedliskach. Jest gatunkiem klimatu wilgotnego. Nasz klimat wytrzymuje dobrze, nie cierpi od przymrozków, mola i raka modrzewiowego; rośnie szybko. Wprowadzany jest do lasów europejskich, zwłaszcza w państwach zachodnich; poza tym często sadzony jako drzewo ozdobne.

W Polsce mamy kilka powierzchni tego gatunku w lasach w Poznańskiem, Gdańskiem, Wrocławskiem, Szczecińskiem, Olsztyńskiem i Łódzkiem. Nie zaleca się wprowadzać go w rejony naturalnego występowania modrzewia polskiego.