Drapaczowanie spełnia następujące zadania:

• rozdrabnianie skib po orce na glebach cięższych,
• spulchnianie nadmiernie osiadłej gleby oranej na zimę.
• niszczenie chwastów, a zwłaszcza wyciąganie rozłogów perzu,
• mieszanie z glebą kompostu oraz nawozów mineralnych wymagających głębszego przykrycia.

W zależności od potrzeb drapaczowanie można wykonywać na różną głębokość, w granicach 6—15 cm. W celu zniszczenia skorupy gleby oraz młodych chwastów wystarcza płytsze drapaczowanie, natomiast przy rozrywaniu skib, mieszaniu z glebą kompostu, wyciąganiu rozłogów perzu — głębsze.

Dobrą pracę drapacza można uzyskać stosując go przy odpowiedniej wilgotności gleby. Praca w glebie zbyt wilgotnej powoduje jej rozmazywanie, natomiast w glebie nadmiernie przesuszonej następuje rozpylanie agregatów.

Do drapaczowania mogą być użyte narzędzia o zębach sprężynowych (kultywator). Zęby kultywatorów są zakończone redliczkami, które po zagłębieniu wycinają w glebie paski wynoszone ku powierzchni po ich wewnętrznej wygiętej stronie. Narzędzi tych nie należy stosować na glebach zwięzłych przy nadmiernej wilgotności, ponieważ w takich warunkach powodują one powstawanie zbitych walcowatych bryłek. Sprężystość zębów jest bardzo pomocna przy wyciąganiu rozłogów perzu. Drapacze o zębach sztywnych zakończonych sercowatymi redliczkami lub tzw. gęsiostopkami (ekstyrpatory) służą do płytkiego spulchniania z równoczesnym podcinaniem chwastów. Drapacze o zębach z klinowatymi lub dłutowatymi zakończeniami (grubery) służą do kruszenia i spulchniania gleby. Grubery i ekstyrpatory nie powodują wydobywania gleby na wierzch, jak to ma miejsce przy pracy kultywatorów. W szkółkach mają one mniejsze zastosowanie niż kultywatory.