Rodzaj Gymnocladus — kłęk

Należą tu dwa gatunki pochodzące z Ameryki Północnej i Chin, z których tylko jeden wytrzymuje nasz klimat.

Gymnocladus dioicus K. KOCH (G. canadensis LAM.) — kłęk kanadyjski (k. amerykański)

Drzewo wysokości do 30 m, z szerokokopulastą, nisko osadzoną koroną, wydające odrośle korzeniowe. Kora na pniu i konarach szaroczarna, bardzo gruba i głęboko spękana.

Pędy grube i sztywne; roczne i dwuletnie niebieskawobiałe, oszronione, starsze szarobrązowe, pokryte spękaną korą. Pąki drobne, półkuliste, nadległe; pąków szczytowych brak, blizny liściowe bardzo duże, tarczowate.

Liście złożone, podwójniepierzaste, długości do 80 cm, z 3—7 parami rozgałęzień. Listki całobrzegie, długości 5—8 cm, jajowate lub eliptycznojajowate, ciemnozielone, w młodości od spodu omszone.

Drzewa dwupienne; kwiaty białawe, promieniste, zebrane w wiechy na końcach tegorocznych pędów. Zaczyna owocować około 10 roku życia. Strąki długości do 15 cm, grube i spłaszczone, twarde, ciemnobrązowe. Nasiona duże, spłaszczone, zagłębione w miąższu; zdolność kiełkowania wynosi 95—100%. Kwitnie w maju, owoce dojrzewają w październiku, strąki wiszą do wiosny na drzewach. W młodości rośnie powoli, później szybciej. Wytwarza głęboki i silnie rozwinięty system korzeniowy.

Kłęk kanadyjski pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie rośnie w lasach na bogatych glebach. W ojczyźnie występuje razem z orzechem czarnym, iglicznią, jesionem amerykańskim, dębem błotnym itp. Jest oryginalnym drzewem parkowym, o dużych, złożonych liściach, rozwijających się bardzo późno na wiosnę i zabarwionych wtedy różowawo, latem jasnozielono, a jesienią bladożółto. W stanie bezlistnym, w zimie i wczesną wiosną, jego grube, czarniawe, widlaste gałęzie wyglądają jak osmalone. Kwiaty nie mają znaczenia ozdobnego.

Drewno o podobnych właściwościach i zastosowaniu jak drewno igliczni.