Fraxinus pennsylvanica MARSHALL — jesion pensylwański

Drzewo wysokości do 15—20 m, o szerokiej, nieprawidłowej, jednostronnie rozłożonej koronie i zwisających gałęziach. Młode pędy szarobrunatne, wojłokowato omszone, z białymi przetchlinkami; pąki rdzawobrązowe.

Liście złożone z 5—9 podłużniejajowatych listków; listki zwykle wyraźnie piłkowane, długości 9—14 cm. Dolna strona liści nieco jaśniejsza, gęsto owłosiona, podobnie jak ogonki liściowe. Skrzydlaki 5—7 cm długości, 0,5—1,2 cm szerokości, eliptycznopodługowate; orzeszek znacznie krótszy od skrzydełka.

Jesion pensylwański pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie występuje na rozległych obszarach, zwykle na glebach żyznych i wilgotnych, a nawet podmokłych (jak F. americana), ale również na suchych glebach prerii. Rośnie szybko, owocuje obficie już w młodym wieku i jest łatwy do rozmnażania.

Gatunek ten jest u nas często spotykany, znacznie częściej od jesionu amerykańskiego (F. americana L.), z którym jest zwykle mylony. Różni się od niego m.in. pokrojem korony, owłosionymi miękko pędami, liśćmi itd. Stosunkowo często sadzony przy drogach, przybiera w jesieni soczystożółte zabarwienie liści. Jest wprawdzie mniej wybredny od jesionu amerykańskiego, rośnie dobrze na suchych i piaszczystych glebach, ale ma znacznie szersze korony i zwisające gałęzie, które utrudniają komunikację.

Drewno dość lekkie, trwałe i mocne, nieco mniej wartościowe niż jesionu amerykańskiego.