Jabłoń dzika

jabłoń dzika kwiaty owoce

Malus sylvestris MILL. — jabłoń dzika (płonka)

Drzewo dorastające do 10 m wysokości i 40 cm pierśnicy.

Koronę ma gałęzistą i nisko osadzoną. Pędy czerwonobrązowe, nagie, błyszczące, w części wierzchołkowej białawo owłosione. Pędy skrócone niekiedy zakończone cierniami. Pąki czerwonobrunatne, owłosione, przylegające do pędu.

Liście szerokoeliptyczne lub jajowate, na wierzchołku zaostrzone, drobno karbowano-piłkowane; początkowo obustronnie owłosione, później tylko od spodu na nerwach. Kwitnie w maju równocześnie z rozwojem liści. Kwiaty ma białe, lekko zaróżowione, z żółtymi pylnikami. Owoce prawie kuliste, do 3 cm średnicy, żółtozielone, kwaśne, jadalne.

System korzeniowy ma dobrze rozwinięty, z korzeniem palowym i szeroko rozpostartymi korzeniami bocznymi. Pod względem gleby jest średnio wymagająca, unika gleb zabagnionych; względnie cienioznośna, odporna na mróz i suszę. Rośnie powoli i daje odrośle z pnia.

Drewno ma rozpierzchłonaczyniowe, czerwonobrązowe, twardzielowe, ciężkie i twarde, używane w stolarstwie i tokarstwie, twardziel ciemniejsza od bielu; słoje-roczne dobrze widoczne.

Jabłoń dzika jest gatunkiem europejskim, występującym stosunkowo rzadko w lasach liściastych całej Polski; w górach sięga do 900 m n.p.m.

j/jablon-dzika.txt · ostatnio zmienione: 2013/09/15 12:39 (edycja zewnętrzna)